Στη μνήμη της Ολυμπίας Μαρίνη που κακοποιήθηκε μέχρι θανάτου από τον άντρα της.
Σύμφωνα με το Συμβούλιο της Ευρώπης, η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί τη βασική αιτία θανάτου και αναπηρίας για τις γυναίκες ηλικίας 16 έως 44 ετών, πάνω από τον καρκίνο ή τα τροχαία. Η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι ιδιωτική υπόθεση, είναι ένα ταμπού αιώνων που πρέπει να σπάσει. Κακώς, λοιπόν, η ελληνική κοινωνία σιωπά για το θέμα. Πρόσφατα όμως κατατέθηκε ένα σχετικό νομοσχέδιο που φιλοδοξεί- παρά τις σοβαρές του ελλείψεις – να καλύψει το νομοθετικό κενό, το οποίο εμπόδιζε πολλές γυναίκες να ζητήσουν την προστασία της Δικαιοσύνης και την τιμωρία των δραστών. Αναγνωρίζει ως αδίκημα το βιασμό εντός γάμου. Καλύπτει μερικώς τις περιπτώσεις της άσκησης βίας στο πλαίσιο των συντροφικών σχέσεων πέραν των συζυγικών. Δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία για τα δικαιώματα του παιδιού και των ευάλωτων ατόμων ως θυμάτων της βίας ή ως παρισταμένων σε πράξεις βίας και –πράγμα σπάνιο στην ευρωπαϊκή νομοθεσία- προβλέπει ότι η βία παρουσία ανηλίκου θεωρείται βαρύτατο αδίκημα. Τέλος, δεν αναγνωρίζει τη σωματική βία ως μέθοδο σωφρονισμού ανηλίκων.
Εντούτοις, η κριτική, μεταξύ άλλων της Διεθνούς Αμνηστίας και του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας, οδήγησε στην προσωρινή απόσυρση του νομοσχεδίου. Επισημάνθηκε πως το νομοσχέδιο έχει κυρίως κατασταλτικό χαρακτήρα και δεν αναγνωρίζει την πολυπλοκότητα και τη σοβαρότητα του προβλήματος, μην αναφέροντας καν τον όρο «βία κατά των γυναικών». Όμως, η βία στην οικογένεια είναι έμφυλη, διότι στρέφεται κατ’ εξοχήν κατά των γυναικών και σχετίζεται με τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των δυο φύλων. Εξάλλου, ο νομοθέτης προκρίνει την προστασία της οικογένειας και όχι των θυμάτων της βίας. Γιατί όμως να προστατεύσουμε μια οικογένεια που σκοτώνει ή κακοποιεί; Η οικογένεια ως πυρήνας ασφάλειας χρειάζεται στήριξη. Η οικογένεια ως κέλυφος βίας όχι. Επίσης, το νομοσχέδιο εστιάζει στις «σοβαρότερες και απεχθέστερες μορφές βίας» και δε δίνεται η αρμόζουσα βαρύτητα σε όλες ανεξαιρέτως τις εκφάνσεις της ενδοοικογενειακής βίας (λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική).
Η αποτελεσματική αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας προϋποθέτει μέριμνα για την υποδοχή των θυμάτων, τη στήριξή τους, τη φιλοξενία σε ξενώνες, την προστασία ανηλίκων και μαρτύρων. Απαιτείται η κατάλληλη εκπαίδευση όσων δημόσιων λειτουργών αντιμετωπίζουν περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Χρειάζεται ειδικό σώμα δικαστών με κατάλληλη κατάρτιση. Επιβάλλεται να παρέχεται η δυνατότητα παράστασης πολιτικής αγωγής από ΜΚΟ. Εν κατακλείδι, εν αναμονή του νέου σχεδίου νόμου ελπίζουμε να είναι το Υπουργείο Δικιαοσύνης αρκετά θαρραλέο και ώριμο, ώστε να λάβει όντως υπόψη του τις προτάσεις αυτές. Ενδεχόμενη επαναφορά του ίδιου σχεδόν νομοσχεδίου, όπως φημολογείται, και απόπειρα να αποσπαστεί η συναίνεση όσων άσκησαν κριτική απέχει αρκετά από μια ουσιαστική προσπάθεια να δράσει η πολιτεία κατά της ενδοοικογενειακής βίας.
Σε ό,τι δε αφορά τον καθένα από εμάς, φρίττουμε βέβαια όταν η βία «ξεπερνάει το μέτρο». Ας παραδεχτούμε όμως πως έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε ιδιωτική υπόθεση και τείνουμε να συγκαλύπτουμε τη «λελογισμένη χρήση βίας». Η συνωμοσία της σιωπής για τη γνωστή μας που ενδεχομένως «τις τρώει λίγο» είναι κι αυτή μέρος του προβλήματος. Ας είναι λοιπόν ο τραγικός χαμός της Ολυμπίας Μαρίνη στον Ασπρόπυργο η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι.
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ
αντίφωνο 