Χαράς ευαγγέλια για τους μετανάστες!

Τα νέα εν πρώτοις μοιάζουν καλά. Το 1^ο άρθρο του μεταναστευτικού νομοσχεδίου προβλέπει τη σύσταση «Εθνικής Επιτροπής για την Κοινωνική Ένταξη των Μεταναστών». Γρήγορα όμως τη χαρά διαδέχονται ανάμικτα συναισθήματα. Διατρέχουμε τον κατάλογο των μελών της υπό σύσταση επιτροπής: εκπρόσωποι συναρμόδιων υπουργείων (λογικό), ο Πρόεδρος του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής (λογικό, αν και είναι ο μόνος εκπρόσωπος φορέα που προσδιορίζεται φωτογραφικά), εκπρόσωποι τοπικής αυτοδιοίκησης, κομμάτων, συνδικάτων, εργοδοτικών οργανώσεων. Όλα ως εδώ λογικά. Μετά δυστυχώς αρχίζουν τα παράλογα.

Παράλογο πρώτο. Απουσιάζει από τον πυρήνα της επιτροπής αυτής η έννοια των δικαιωμάτων. Η ενσωμάτωση των μεταναστών προϋποθέτει μια διαδικασία εξελικτική με σκοπό την απολαβή όλο και περισσότερων δικαιωμάτων και την ύπαρξη όλο και λιγότερων διακρίσεων. Άρα, η ίδια η διάσταση των δικαιωμάτων πρέπει να είναι κυρίαρχη. Δυστυχώς, κρίνοντας από τη σύνθεση της επιτροπής η ενσωμάτωση νοείται περισσότερο ως κατανομή του μεταναστευτικού εργατικού δυναμικού κατά γεωγραφικούς τομείς και φορείς απασχόλησης. Δε θα έπρεπε να έχουν θέση στην επιτροπή οργανώσεις προστασίας των δικαιωμάτων των μεταναστών, οργανώσεις που με συνέπεια δρουν εδώ και χρόνια, πριν η πολιτεία συστήσει θεσμούς και φορείς; Ποιος θα προτείνει στα όργανα της διοίκησης κινήσεις που θα οδηγήσουν σε πολυεπίπεδη ενσωμάτωση, οικονομική, εκπαιδευτική, πολιτική και εντέλει ευρύτερα κοινωνική; Ή μήπως αυτό θα μείνει αποκλειστικά στην ευθύνη δημάρχων και εργοδοτών; Και αν δεν ήθελε η πολιτεία να συμπεριλάβει εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών (για λόγους ανεξήγητους ή ίσως ευεξήγητους), δεν ήταν σκόπιμο να συμπεριλάβει ούτε φορείς που έχει θεσπίσει η ίδια; Πώς ερμηνεύεται η απουσία του Συνηγόρου του Πολίτη ή της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, φορέων με σημαντικό έργο για την προστασία των δικαιωμάτων των μεταναστών;

Παράλογο δεύτερο. Όπως εύστοχα επισημαίνει η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, «αντιλαμβανόμενοι τη μεταναστευτική πολιτική ως αγαθοεργία, οι συντάκτες του νομοσχεδίου εξασφάλισαν θέση μόνο για μια θρησκευτική κοινότητα, την Εκκλησία της Ελλάδος». Λαμβάνοντας υπόψη πως η συντριπτική πλειονότητα των μεταναστών δεν ασπάζεται το Ορθόδοξο δόγμα, πιο αναμενόμενη θα ήταν είτε η συμμετοχή εκπροσώπων άλλων δογμάτων είτε η μη συμμετοχή κανενός. Παράλογο τρίτο και πιο κραυγαλέο. Ανάμεσα στους τόσους φορείς που καλούνται να συνεργαστούν για την κοινωνική ενσωμάτωση των μεταναστών δε βρέθηκε μια θέση για τους ίδιους τους μετανάστες, με τη δικαιολογία πως δεν υπάρχει επίσημος φορέας εκπροσώπησής τους! Η ελληνική πολιτεία βρίσκεται λίγο πριν απ’ το θαύμα: θα ενσωματώσει τους μετανάστες χωρίς τους μετανάστες και θα προστατεύσει τα δικαιώματά τους χωρίς να συζητά για δικαιώματα.