Δυο όψεις του τρέχοντος πολιτικοδημοσιογραφικού σκανδάλου παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η πρώτη έχει ήδη αναδειχθεί: ορισμένοι δημοσιογράφοι εξευτελίζουν συστηματικά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια την ίδια ώρα που διεκδικούν ρόλο τιμητή και τιμωρού των κακώς κειμένων. Δεν προκαλεί έκπληξη η αποκάλυψη της διαπλοκής αυτών των δημοσιογράφων με τα παράκεντρα εξουσίας που ως διαπρύσιοι κήρυκες της εντιμότητας κατακεραύνωναν. Και πάντως δε δικαιούνται να υποκρίνονται τους έκπληκτους όσοι παράγοντες της δημόσιας ζωής διαγκωνίζονταν στις τηλεοπτικές ζούγκλες.
Η δεύτερη όψη σχετίζεται με την οικονομική πλευρά του σκανδάλου, είναι όμως αμιγώς πολιτική. Πρόκειται για τις καταγγελίες πως μεγάλο μέρος των κονδυλίων του Υπουργείου Πολιτισμού διοχετευόταν με αδιαφάνεια σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Το γεγονός αυτό τροφοδότησε εκ νέου μια γενικευμένη προσπάθεια απαξίωσης των «περίφημων» ή των «λεγόμενων» ΜΚΟ, όπως συχνά τις αποκαλούν μερικοί αρθρογράφοι. Αυτή η απόπειρα μας αφορά εξίσου με τον δημοσιογραφικό οχετό που μας πνίγει. Δικαιούται φυσικά οποιοσδήποτε να κρίνει την παρουσία των ΜΚΟ. Οφείλει όμως να το κάνει τεκμηριωμένα, να είναι συγκεκριμένος. Δε δικαιούται να θέτει όλες τις ΜΚΟ συλλήβδην στον ίδιο παρονομαστή. Από τη μια βρίσκονται τα κρατικοδίαιτα μορφώματα, όπως η «Αλληλεγγύη» της Εκκλησίας (βαρύτατες σε βάρος της οι καταγγελίες για απορρόφηση και κακοδιαχείριση κρατικών εκατομμυρίων) και τα «Μη Κυβερνητικά» γραφεία διαχείρισης προγραμμάτων που σιτίζονταν στη δεκαετία του ‘90 στα υπόγεια του Υπουργείου Εξωτερικών και μετακόμισαν όπως φαίνεται στο Υπουργείο Πολιτισμού. Από την άλλη όμως υπάρχουν οι πραγματικές κινήσεις ενεργών πολιτών που δρουν με τρόπο εξόχως πολιτικό, τηρούν καταστατικές αρχές, λογοδοτούν. Πώς λοιπόν αποκαλούνται «λεγόμενες» ΜΚΟ οι περιβαλλοντικές κινήσεις που παλεύουν να σώσουν το χώρο του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό από την οικοδομική μανία κράτους και ιδιωτών; Πώς απαξιώνονται οι εθελοντές γιατροί που παρέχουν υπηρεσίες υγείας σε άπορους και μετανάστες; Πώς ακυρώνονται οι ομάδες πολιτών των ακριτικών νησιών που σπεύδουν να προστατεύσουν θαλασσοπνιγμένους μετανάστες από την απειλή βίαιης επαναπροώθησης; Είναι «δήθεν» ΜΚΟ τα μέλη της Διεθνούς Αμνηστίας που βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας να κλείσει το Γκουαντάναμο και η Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που φώναξε «Φτάνει πια!» για τον δημοσιογραφικό και πολιτικό οχετό των ημερών;
Κανείς δεν αρνείται πως υπάρχει τεράστιο ζήτημα με τα κονδύλια προς ΜΚΟ. Όσοι άλλωστε δραστηριοποιούμαστε σε αυτό το πεδίο από χρόνια επισημαίνουμε πως μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας κατασκεύασε ή ανέχτηκε μια πλατφόρμα αδιαφανούς απορρόφησης κρατικών πόρων και επηρεασμού της κοινής γνώμης. Ας είναι όμως σαφές πως αυτό το πλέγμα αδιαφάνειας ποτέ δεν περιλάμβανε τις πραγματικά ανεξάρτητες οργανώσεις πολιτών και η αποκάλυψή του δεν θα επιτρέψουμε να οδηγήσει στη σπίλωσή τους.
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ
αντίφωνο 