Ο «καιρός της μεγάλης δοκιμασίας», ο καιρός του Κοσόβου, ταρακούνησε τις βεβαιότητές μας. Συλλογικότητες κλονίστηκαν, ατομικές συνειδήσεις πέρασαν από Συμπληγάδες πέτρες. Η Δύση βρέθηκε μπροστά στον καθρέφτη των αξιών και της Ιστορίας της. Όσοι έλαβαν τότε θέση υπέρ της ένοπλης επέμβασης προέκριναν την ανάγκη να υπερασπιστούμε, έστω και δια της βίας, αρχές και αξίες που δεν γνωρίζουν τοπικούς περιορισμούς αλλά οφείλουν να ισχύουν για όλους τους ανθρώπους όπου γης. Τα δικαιώματα του ανθρώπου δεν είναι εσωτερική υπόθεση μιας χώρας, είπαν. Όταν διαπράττονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας η διεθνής κοινότητα δικαιούται και υποχρεούται να δρα. Όσοι αντίθετα τάχθηκαν κατά της ένοπλης επέμβασης προέκριναν την ανάγκη να μην υπονομευθεί η εθνική κυριαρχία. Κάτι τέτοιο, είπαν, θα οδηγήσει σε έναν κόσμο όπου θα θριαμβεύει ο νόμος του ισχυρού και ο επιλεκτικός ανθρωπισμός θα γίνει το όχημα για επιθετικές ενέργειες. Η Ιστορία μάς έδωσε έκτοτε το Νταρφούρ και το Ιράκ, προσφέροντας επιχειρήματα και στις δυο πλευρές. Τα ερωτήματα όμως παραμένουν.
Τι έχουμε λοιπόν να πούμε σήμερα μπροστά στο δράμα της Μιανμάρ; Το στρατιωτικό καθεστώς περιχαρακώνεται, κλείνει τα σύνορα και αρνείται τη διεθνή βοήθεια, εγκαταλείποντας αβοήθητο τον πληθυσμό. Πέρασαν εικοσιπέντε μέρες από τον κυκλώνα που άφησε τουλάχιστον 133.000 νεκρούς και αγνοούμενους. Η χούντα κερδίζει χρόνο δίνοντας υποσχέσεις στον ΟΗΕ πως θα επιτρέψει στις ανθρωπιστικές οργανώσεις να εισέλθουν στη χώρα. Ιδού και πάλι το ερώτημα. Είναι άραγε εσωτερική υπόθεση αυτού του κράτους η ζωή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων; Αναζητώ αυτές τις εικοσιπέντε μέρες μια σχετική τοποθέτηση. Όσοι αντιτάχθηκαν στην ένοπλη επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία τι λένε σήμερα; Ισχύει κι εδώ η αρχή της μη επέμβασης (συμπεριλαμβανομένης της άσκησης ισχυρής πίεσης: επέμβαση δε σημαίνει αναγκαστικά βία των όπλων); Υποστηρίζουν πως οι νεκροί στη Μυανμάρ είναι το μοιραίο τίμημα της εθνικής κυριαρχίας; Ας το κάνουν με παρρησία. Διαφορετικά, μπορούν μόνο να πουν: «επειδή ακριβώς ήμασταν τότε αντίθετοι με μια επέμβαση που δεν θεωρούσαμε ανθρωπιστική αλλά επιλεκτική επίκληση ανθρωπισμού, για λόγους ουσιαστικού ανθρωπισμού σήμερα θεωρούμε πως η διεθνής κοινότητα πρέπει να εξαντλήσει τα μέσα πίεσης». Όσοι αντίθετα υποστήριζαν τότε την επέμβαση γιατί σήμερα σιωπούν μπροστά σε έναν ωμό, παράλογο και βίαιο αυταρχισμό που παίζει στα ζάρια την τύχη των θυμάτων μιας φυσικής καταστροφής; Δεν επιβεβαιώνουν έτσι την παλαιά εναντίον τους μομφή της επιλεκτικότητας;
Ο Π. Κ. Ιωακειμίδης απάντησε στο ερώτημα με σαφήνεια: «η προστασία της ανθρώπινης ζωής και θεμελιωδών δικαιωμάτων συνιστά απείρως σημαντικότερη κατάσταση και επιλογή από την προστασία της εθνικής ανεξαρτησίας, ιδιαίτερα όταν η ανεξαρτησία αυτή γίνεται πρόσχημα και άλλοθι για οποιοδήποτε καθεστώς ή τυραννίσκο να διαπράττει βίαιες παραβιάσεις δικαιωμάτων, γενοκτονίες και άλλες παρόμοιας μορφής εγκληματικές πράξεις» (Τα Νέα, 23/5). Προσυπογράφουμε.
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ
αντίφωνο 