Αντιεξουσιαστικός φονταμενταλισμός

Άγνωστοι διέκοψαν δημόσια εκδήλωση και έριξαν αυγά στη συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου. Με αφορμή το περιστατικό οι ακόλουθες σκέψεις:
Πρώτο, ενδέχεται κάποιος να λέει πράγματα εύστοχα ή ανόητα, συμπαθητικά ή δυσάρεστα, καινοτόμα ή κοινότοπα. Ενδέχεται να υπάρχουν ποικίλες εκτιμήσεις για την ποιότητα και τη σκοπιμότητα των παρεμβάσεών του. Από τη στιγμή όμως που γίνει στόχος επίθεσης, αυτές οι αξιολογήσεις αποκτούν τριτεύουσα σημασία ως άσχετες με το μείζον θέμα που είναι η ίδια η επίθεση.
Δεύτερο, η βιαιότητα μιας επίθεσης εξαρτάται από τα μέσα που χρησιμοποιούνται. Προφανώς η επίθεση κρανοφόρων με σιδερογροθιές και λοστούς στον καθηγητή Πανούση είναι άλλης τάξης από την επίθεση με αυγά εναντίον συγγραφέων. Και τα δυο κρύβουν όμως βαθύτατη δυσανεξία απέναντι στη διαφορετική άποψη. Και πάντως, η έντονη αποδοκιμασία και απαξίωση που συμβολίζουν τα αβγά δεν αναιρεί τη βιαιότητα της εισβολής σε μια εκδήλωση και του προπηλακισμού του ομιλητή. Η αντιπαράθεση με κάποιον που εκφράζεται γραπτά πρέπει να γίνεται γραπτά και πάντως με μη βίαια μέσα. Με την κοινή λογική ο προπηλακισμός και η ρίψη αυγών δε συγκαταλέγονται στα μέσα αυτά.
Τρίτο, ο Ιρακινός που εκτοξεύει το παπούτσι του κατά του Μπους χρησιμοποιεί το τελευταίο του όπλο, έσχατος κακομοίρης απέναντι στο σύμβολο της πλανητικής εξουσίας. Ας μην τον επικαλούνται οι ρίπτες αυγών. Η αναλογία ισχύος δεν τους επιβεβαιώνει. Ούτε και το ρίσκο που αναλαμβάνεται στην κάθε περίπτωση.
Τέταρτο, μια επίθεση μπορεί παρεμπιπτόντως να επιτείνει την αστυνομοκρατία. Δεν είναι καταδικαστέα γι’ αυτό. Είναι καταδικαστέα ούτως ή άλλως. Οι παράπλευρες ζημίες, όπως η ένταση της καταστολής, μπορούν βέβαια ως παράπλευρες να αναδεικνύονται. Η μόνιμη συμπερίληψή τους όμως σε κάθε καταδικαστική ανακοίνωση συγκεκριμένων πολιτικών φορέων στόχο έχει να χαϊδεύει αυτιά και να κρατάει ισορροπίες. Εντέλει, αν η αστυνομία αποφάσιζε μετά από μια επίθεση να μην κινηθεί καθόλου, η επίθεση θα έπαυε να είναι καταδικαστέα;
Πέμπτο, η συμβολική διαμαρτυρία έχει συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά και περιορισμένα ποσοτικά όρια. Η κατάληψη του δημόσιου χώρου και η αποικιοποίηση του δημόσιου λόγου από έναν περιφερόμενο θίασο που πατάσσει τον αποκλίνοντα λόγο δεν είναι ούτε συμβολική ούτε διαμαρτυρία. Είναι ακραία εξουσιαστική πρακτική με οσμή μετεμφυλιακού παρακράτους.
Έκτο, η διακοπή εκδηλώσεων διότι οι ομιλητές «δεν συνεμορφώθησαν προς τα υποδείξεις» ή δεν είναι «αρκούντως αντιεξουσιαστές» έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Όσοι καταδικάζουν αυτόν τον αντιεξουσιαστικό φονταμενταλισμό δεν είναι κατ’ ανάγκην οπαδοί της σκληρής καταστολής. Η λογική «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», που εκπέμπεται και από κύκλους της οδού Κατεχάκη, απειλεί να μας παρασύρει σε μια ιδιότυπη Εξαρχειώτικη βεντέτα.