Από τη μια η Γάζα. Η έκθεση Goldstone τεκμηριώνει εγκλήματα πολέμου και ενδεχόμενα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας: οι ισραηλινές δυνάμεις παράνομα χρησιμοποίησαν βόμβες φωσφόρου και βαρύ πυροβολικό σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, έπληξαν αμάχους που κρατούσαν λευκές σημαίες, στέρησαν τον πληθυσμό από βασικά αγαθά, επέβαλαν συλλογική τιμωρία. Ευθύνες αποδίδονται και στη Χαμάς. Οι 1.400 νεκροί της Γάζας ζητούν δικαίωση αλλά το παιχνίδι ισορροπιών στον ΟΗΕ δεν την εγγυάται (114 ψήφοι υπέρ της έκθεσης, 18 κατά και 44 αποχές, μεταξύ τους και της Ελλάδας).
Από την άλλη η Βοσνία. Ο βομβαρδισμός του Σεράγεβο, η σφαγή της Σρεμπρένιτσα. O Κάραζιτς δικάζεται στο Διεθνές Δικαστήριο, κατηγορούμενος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Εκείνος που το 1993 ανακηρυσσόταν εθνικός ήρωας στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας από την πολιτική και θρησκευτική ηγεσία, εκείνος που αποθεωνόταν από τον «φίλο ελληνικό λαό»! Μακάρι η δίκη να ανακουφίσει κάπως τους συγγενείς των θυμάτων. Μακάρι να ανοίξει μια χαραμάδα για να φωτιστεί κάποτε και η ανάμειξη της αλήστου μνήμης Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς στα εγκλήματα των Σέρβων «αδερφών».
Αντιπαραβάλλουμε τις δυο περιπτώσεις γιατί ελάχιστοι αντιμετωπίζουν τα εγκλήματα σε Γάζα και Βοσνία με ενιαία κριτήρια. Συνήθως όσοι καταγγέλλουν το Ισραήλ και διαπιστώνουν τη διεθνή του ασυλία σπάνια μιλούν για τους Σέρβους. Η ευαισθησία για τους Παλαιστινίους δεν καλύπτει τους Αλβανούς του Κοσόβου ή τους μουσουλμάνους της Βοσνίας. Αλλά και εκείνοι που οργίζονταν με την πολιτεία του Κάρατζιτς και χαίρονται με την παραπομπή του σπάνια οργίζονται αντίστοιχα με τα εγκλήματα του Ισραήλ. Κάποτε μάλιστα εξαπολύουν επί δικαίους και αδίκους τον ψόγο του αντισημιτισμού.
Πρόκειται για δυο ομάδες που σπάνια τέμνονται. Μπορεί κανείς να τις ορίσει με πολλούς τρόπους: δυτικότροποι ή εραστές της «καθ’ ημάς Ανατολής». Εκσυγχρονιστές ή οπαδοί ενός ορθόδοξου τόξου (διττά θρησκευτικού, αφού περιλαμβάνει για μερικούς και τη νοσταλγία του χαμένου σοσιαλιστικού τους παραδείσου). Θιασώτες του ανάδελφου έθνους ή ευρωπαϊστές. Υπέρμαχοι των διεθνών θεσμών ή εκ δεξιών και εξ αριστερών πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης. Οπαδοί της σχετικής ή της απόλυτης εθνικής κυριαρχίας (άλλοτε οι παραβιάσεις δικαιωμάτων είναι εσωτερική υπόθεση μιας χώρας, άλλοτε όχι). Όπως και αν οριστούν, η επιλεκτικότητα και τα διπλά κριτήρια καιροφυλακτούν. Η καταδίκη των εγκλημάτων διαφορετική κατά περίπτωση. Άλλοτε οι λέξεις ξεχύνονται οργισμένος χείμαρρος αποδοκιμασίας κι άλλοτε ακούγεται το κόμπιασμα μιας εξόφθαλμα καταναγκαστικής και με το σταγονόμετρο στηλίτευσης.
Τον καιρό των μεγάλων συναυλιών κατά των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών μια μειοψηφία κυκλοφορούσε το σύνθημα: «Κοσοβάροι πρόσφυγες συγγνώμη, οι Έλληνες δεν έχουν τραγούδια για εσάς». Τη συγγνώμη μας δικαιούνται πολλοί λησμονημένοι, θύματα της εντός μας επιλεκτικότητας.
αντίφωνο 