«Η παραποίηση μορφής αγάλματος Ελληνικής ιστορίας κάλλους και πολιτισμού, της περιόδου που εκεί τρώγανε «μπανάνες» πάνω στα δέντρα, είναι ανεπίτρεπτο(sic) και ασυγχώρητο από τους μετά εξανθρωπισμένους», Ινστιτούτο Καταναλωτών.
Ο Έλλην ξεσπαθώνει. Πολιτειακοί παράγοντες κάνουν διαβήματα σε ξένους πρέσβεις. Κορυφαία στελέχη της σημερινής και της χτεσινής κυβέρνησης θυμούνται τις πολεμικές αποζημιώσεις. Πρώην υπουργοί Παιδείας(!) κάνουν πλάκα σχολιαρόπαιδου υποδεικνύοντας στη Γερμανία τι να κάνει το δάχτυλο της Αφροδίτης. Αποτυχημένοι δήμαρχοι βρίσκουν όχημα ανέξοδης δημοσιότητας. Το πολιτικό προσωπικό καβαλάει το κύμα του «θιγμένου λαϊκού αισθήματος» και δίνει μάχες για ένα εξώφυλλο αδειανό, για μια Αφροδίτη…
Ο Έλλην ξεσπαθώνει και θυμάται το αρχαίο κλέος. Διόλου τυχαίο ότι το εξώφυλλο αυτό το κλέος έθιξε. Πρώτη και ύστατη καταφυγή οι «απευθείας πρόγονοι» και τα έργα τους. Ανεξαρτήτως του θέματος που συζητείται, του ζητήματος για το οποίο εγκαλείται. «Ως δήμαρχος της πόλεως των Αθηνών, της πόλεως του Παρθενώνα και του Μουσείου της Ακρόπολης» άστραψε και βρόντηξε ο ένοικος της πλατείας Κοτζιά. Πάντα στα δύσκολα ο Έλλην ανακαλεί το γνωστό: Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε; Και απαντάει μόνος του: Εγώ έφτιαξα Παρθενώνες, αντιστάθηκα στους κατακτητές, κέρδισα νόμπελ ποίησης.
Ο Έλλην ξεσπαθώνει με πληγωμένο εγωισμό. Με φόβο, λύπη, ντροπή και θυμό που σωρεύονται μέσα του τα τελευταία χρόνια. Αναζητά στόχο, οι Γερμανοί προσφέρονται ως σύμβολο του απόλυτου κακού. Έτσι ο Έλλην ακολουθεί το γνώριμο μονοπάτι της θυματοποίησης και ντύνει τον κυνισμό με τα κουρέλια του μονίμως κατατρεγμένου. Γιατί θέλει κυνισμό να επικαλείσαι τους νεκρούς όταν κατηγορείσαι για απάτη. Είναι ύβρις να ρίχνεις το Δίστομο και τα Καλάβρυτα σε μια συζήτηση για πλαστά στατιστικά, χρησιμοποιώντας τα θύματα της θηριωδίας ως διαπραγματεύσιμο οικονομικό μέγεθος.
Ο Έλλην ξεσπαθώνει. Αν ξεσπάθωναν κι οι άλλοι, οι έλληνες πρέσβεις στο εξωτερικό θα έπρεπε να ξημεροβραδιάζονται παραλαμβάνοντας διαβήματα για τους τίτλους των εφημερίδων του, τις κορώνες των ιεραρχών του, τις δηλώσεις των μουσουργών του, τις παρλάτες των διασκεδαστών του, τις καμένες σημαίες των διαδηλωτών του.
Ο Έλλην ξεσπαθώνει. Έτσι αποφεύγει το αυτονόητο. Δε μιλάει για το Σύμφωνο Σταθερότητας, τις αγορές και τις τράπεζες. Προσπερνά τις ευθύνες του πολιτικού προσωπικού, τη γενικευμένη φοροδιαφυγή, το πελατειακό σύστημα, τη δανεική ευμάρεια, τους καταραμένους Ολυμπιακούς του 2004. Κάνει αυτό που ξέρει καλά. Με μια φτηνή φιγούρα ζεϊμπέκικου κι ένα «όπα!» συνοικιακού λεβεντόμαγκα επιχειρεί πάλι να αποφύγει τα δύσκολα. «Δε σας χρωστάμε εμείς, εσείς μας χρωστάτε!» Αν δεν υπήρχε το εξώφυλλο του Focus, ο Έλλην θα το είχε εφεύρει.
Υγ. Πολλοί δεν υπέκυψαν στην «εθνοπαθολογία» και επέδειξαν σοβαρότητα στη διαχείριση της κρίσης του εξωφύλλου. Αυτοί απαιτούν σοβαρότερες ηγεσίες.
αντίφωνο 
Η οχύρωση πίσω από τα «ιερά και τα όσια» του έθνους θυμίζει, σε μικρογραφία την εθνικιστική συσπείρωση της περιόδου 92-93 με αφορμή το όνομα της FYROM. Η επίκληση του ξένου εχθρου είτε είναι οι «ναζιστές Γερμανοί», είτε οι ξένοι εργάτες, είτε ο διεθνής σιωνισμός κ.λπ. κ.λπ. φαίνεται πως αποτελεί το τέλειο καλυμμα της δικής μας ανεπάρκειας. Το πιο ανηχυχητικό είναι πως πρόσωπα με θεσμική ισχύ, όπως ο πρόεδρος της Βουλής, συμμετέχουν με άστοχες κινήσεις στο να πέσει λάδι στη φωτιά. Αν εγκαλείται ο Γερμανός πρέσβης για ένα – κακόγουστο και προσβλητικό είναι αλήθεια – εξώφυλλο, τότε η μισή δημοσιογραφική οικογένεια της χώρας για κίτρινα, ρατσιστικά και χυδαία πρωτοσέλιδα, ή τηλεοπτικές εκπομπές, θα έπρεπε να κάτσει στο εδώλιο της…Χάγης.
Πολύ εύστοχο, επομένως, το άρθρο σου για τον Έλληνα που ξεσπαθώνει (για λάθος λόγους, δυστυχώς).
είναι το σύνδρομο του κατατρεγμένου, αυτό που επίσης αποκαλείται «σύνδρομο Μίκη»,
ευχαριστώ πολύ,
Εχω την εντυπωση οτι το επιμαχο αρθρο εθεσε τη βαση για ενα νεο δυϊσμο «χρημα ή πνευμα», και ολα τα αλλα ειναι απλη γαρνιτουρα για το σερβιρισμα. Το νοημα (η προθεση) του αρθρου εξαντλειται στις 2 πρωτες φρασεις.
Όταν ένας πρόεδρος της Βουλής στέλνει τους Γερμανούς να βγάλουν πρώτα ακόμη έναν Μπετόβεν για να αποκτήσουν το δικαίωμα να μας κατηγορούν, καταλαβαίνει κανείς πόσο στρεβλή εικόνα έχουμε για τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση για την πραγματικότητα. Τι να περιμένει κανείς μετά από τον απλό πολίτη;
@Rodia: συμφωνώ εν ολίγοις μαζί σου, διάβασα και το ποστ σου για το θέμα και μου αρέσει η ανάλυση. Φοβάμαι όμως ότι η δική μας αντίδραση πολύ λίγο έχει να κάνει με τη δράση, δηλ. με το περιεχόμενο, την πρόθεση, το ύφος ή άλλες παραμέτρους του άρθρου.
@Αταίριαστος: Και πάντως γενικότερα, μεγάλη απογοήτευση ο νέος πρόεδρος. Είδα επίσης την Κανέλλη να κάνει «δαχτυλάκια» από τηλεοράσεως στους γερμανούς αλλά καμιά έκπληξη εκεί.
Βέβαια, όταν ο Έλλην έκλεβε το κράτος, όταν «πηδούσε» στην ουρά και κανιβάλιζε στο γείτονα, όταν ο Έλλην πασίχαρης μας θυμίζει τη στάση του απέναντι στη δημόσια περιουσία όλα ήταν καλά. Μέχρι που ο Έλλην ένα το υψωμένο δάχτυλο…
Ναι ο Έλλην γίνεται εύκολα «λεβεντόμαγκας» και ξεσπαθώνει θερίζοντας ανέμους, αλλά εξίσου εύκολα γίνεται και λεβαντίνος όταν θέλει να είναι άλλος. Ειδικά όταν φορά απεξω τον σκούφο του ουμανιστή ευρωπαίου αλλά κρατά το σώβρακο του τσολιά που ντρέπεται για τη φουστανέλα του…
Εξαιρετικο αρθρο, καθαρη σκεψη, ευστοχη βολη, συγχαρητηρια.
Δεν ειναι η Κανελη και ο καθε γραφικος ή περιθωριακος εθνοπατριωτης, δεν ειναι ουτε καν αυτο το περηφημο …»λαικο αισθημα» : Προκειται για τον αντιπροεδρο της κυβερνησης και τον προεδρο της Βουλης. Ζοφος.
Φοβαμαι παρα πολυ γιατι αυτοι που κυβερνουν τον τοπο ειναι επικινδυνοι: αντι (εστω και την εσχατη στιγμη) να αντιμετωπισουν την αληθεια και να αναμετρηθουν με την πραγματικοτητα αποφασισαν να παραδωσουν και επισημα την πολιτικη στον λαϊκισμο.
Οι ανθρωποι ειναι αδιστακτοι.
Συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο του κ. Παπαϊωάννου!
Διαβάζοντας στις εφημερίδες τις αντιδράσεις πολλών συμπατριωτών μας διαπιστώνω με λύπη ότι δεν κατάλαβαν ακόμη ότι δεν βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, αλλά ήδη πήραμε τα κατά κάτω. Αν δεν ανήκαμε νομισματικά στην Ευρώπη, γεγονός που κάνει τους υπόλοιπους Ευρωπαίους να μας δίνουν κάποια σημασία, αν δηλαδή είχαμε ακόμη τη δραχμούλα μας, κανείς δεν θα μας έδιδε σημασία στον κατήφορο που πήραμε. Προσπαθούμε να βρούμε περιπτώσεις στις οποίες και άλλοι Ευρωπαίοι ενήργησαν σαν και μας. Ομως και να υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, αυτό δεν ξεπλένει τα δικά μας λάθη.
Και κάτι ακόμα: Προσοχή μήπως στην κατηφόρα μας αρχίσουμε και πάλι να βρίσκουμε τα λάθη στη μία ή άλλη πολιτική παράταξη. Ολοι θέλουν φτύσιμο. Οι τελευταίοι όμως που είναι υπεύθυνοι για την τύχη μας είναι οι ξένοι. Το τελευταίο το έχω ζήσει σε όλο του το μεγαλείο λόγω του ότι να έχω άμεση γνώση από τις διαδικασίες σε σχέση με το ναυπηγείο του Σκαραμαγκά.
Αναζητά στόχο, οι Γερμανοί προσφέρονται ως σύμβολο του απόλυτου κακού.
Και οι Έλληνες για το Γερμανό προσφέρονται ως σύμβολο του τυπικού τεμπέλη τριτοκοσμικού Βαλκάνιου ο οποίος δεν αξίζει να είναι στην ΕΕ. Και η ΕΕ κυβερνιέται όχι από τα ισότιμα έθνη αλλά από ισχυρά έθνη που επιβάλλουν στερεότυπα και όρους αποικιοκρατικούς.
Ευτυχώς για σας κύριε Παπαϊωάννου έσωσε τα προσχήματα η ψύχραιμη, άνευρη, και απολύτως πολιτικώς ορθή απάντηση του άοσμου πρωθυπουργού μας/σας, στην καθολου προσβλητική ερώτηση του Γερμανού δημοσιαγράφου αν σκέφτεται η ελληνική κυβέρνηση να πουλήσει τα νησιά για να ξεχρεώσει. Δεν έριξε ευτυχώς το ζεϊμπέκικο του συνοικιακού λεβεντόμαγκα, αλλά χόρεψε με χάρη και ευρωπαϊκό στυλ, το βαλς της «αξιοπρεπειας» και του ουμανιστικού καθωσπρεπισμού…
Δεν ξέρω γιατί προδικάζετε ότι μεταξύ του συνήθους στον τόπο μας λεβεντοτσαμπουκά και της «ψύχραιμης, άνευρης, και απολύτως πολιτικώς ορθής απάντησης» πρέπει οπωσδήποτε να διαλέξω και αν διαλέξω θα είναι οπωσδήποτε η δεύτερη.
Υποθέτω μια απάντηση με σοβαρότητα και αίσθηση της αναλογικότητας απέναντι σε ερωτήσεις προερχόμενες από κωλοφυλλάδες τύπου BILD -η Αυριανή ωχριά μπροστά της- δεν περιλαμβάνεται στις πιθανές επιλογές μου.
Ίσως από κεκτημένη ταχύτητα και λάθος εκτίμηση. Ίσως πάλι από τα γεγονότα/θέματα που επιλέγετε να σχολιάσετε και να (κατα)κρίνετε και αυτά που αφήνετε ασχολίαστα.
Όπως και νά ‘χει μοιάζει με ατόπημα μετά την απάντησή σας…
κανένα σχόλιο. μόνο φιλιά από τον Έβρο. /χρ.