Αν οι 6 συλληφθέντες ως μέλη της οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας» έχουν διαπράξει αυτά για τα οποία κατηγορούνται, τότε η σύλληψή τους είναι καλή είδηση. Το έχουμε ξαναγράψει: η κρίση του πολιτικού συστήματος, τα κοινωνικά προβλήματα, η κρατική ανεπάρκεια ή αυθαιρεσία δεν αποτελούν άλλοθι για σκοτεινούς τιμωρούς. Στο στόχαστρο της ένοπλης βίας βρίσκονται κατ’ ουσία η δημοκρατία, το κράτος δικαίου και τα θεμελιώδη δικαιώματα. Αυτά ισχύουν με το παραπάνω για την εν λόγω οργάνωση που επέδειξε νοσηρή λατρεία στην ίδια την τελετουργία της βίας με βόμβες τεράστιας ισχύος, ένοπλες δολοφονικές επιθέσεις και αυτάρεσκες προκηρύξεις κτηνώδους ανοησίας. Άρα ισχύουν για τους 6 με την προϋπόθεση που προαναφέρθηκε. Δηλαδή, αν αποδειχθεί στο δικαστήριο –και μόνο στο δικαστήριο- η ενοχή τους. Αυτό το «αν» δεν αποτελεί περιττή πολυτέλεια. Αποτελεί στοιχειώδη εγγύηση του κράτους δικαίου ακόμα κι αν τα σε βάρος τους στοιχεία είναι ισχυρότατα.
Τα ΜΜΕ, κυρίως τα τηλεοπτικά αλλά όχι μόνο, έχουν χειριστεί το θέμα απογοητευτικά. Θεμελιώδεις αρχές δεοντολογίας παραβιάζονται συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση: σεβασμός στην προσωπικότητα και την ιδιωτική ζωή, τεκμήριο της αθωότητας, έλεγχος και τεκμηρίωση της πληροφορίας. Οι συλληφθέντες αποκαλούνται συλλήβδην και ανεπιφύλακτα τρομοκράτες. Στα σπίτια τους μπαινοβγαίνουν δημοσιογράφοι και κάμερες, ωσάν ο ιδιωτικός χώρος να γίνεται αυτοδικαίως δημόσιος αφ’ ης στιγμής ο ιδιοκτήτης συλλαμβάνεται. Φίλοι και συγγενείς διαπομπεύονται, πολίτες φωτογραφίζονται ως ύποπτοι για να ξεχαστούν την επόμενη μέρα, πολιτικοί χώροι στοχοποιούνται.
Η δημοσιογραφική έρευνα κατάντησε συνώνυμη της αυτολεξεί μετάδοσης ανώνυμων διαρροών των αστυνομικών αρχών. Το περιστατικό τα λέει όλα: δημοσιογράφος σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση δέχεται διορθωτικό τηλεφώνημα από «αστυνομική πηγή» γιατί παρέλειψε να μεταδώσει κάποια «αποκάλυψη». Δεν πρωταγωνιστεί κάποιο μαθητευόμενο λαγωνικό αλλά ο επικεφαλής της Ένωσης Συντακτών. Ο άνθρωπος που θα έπρεπε να είναι φύλακας της δημοσιογραφικής δεοντολογίας λέει με αφέλεια που εκπλήσσει «κάτι μου ‘παν να σας πω». Το συμβάν έχει χροιά λεπτής ειρωνείας που θα ζήλευαν μεγάλοι σατιρικοί συγγραφείς.
Στο τεκμήριο αθωότητας δεν χωρούν εξαιρέσεις και η επίκλησή του δε υπονοεί τίποτε περισσότερο από αυτό που λέει, ούτε υπόρρητη συμπάθεια προς τον εκάστοτε κατηγορούμενο (και την ένοπλη βία εν προκειμένω) ούτε άποψη για τη βασιμότητα των κατηγοριών. Ας μη σπεύδουν λοιπόν ορισμένοι δημοσιογράφοι και «σχολιαστές» να παρερμηνεύουν όσους μονότονα επιμένουν στην τήρηση του τεκμηρίου αθωότητας. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να ταπεινώνουν κι άλλο το δικό τους «τεκμήριο δημοσιογραφικής αθωότητας». Το ίδιο βέβαια κάνει και μέσο ενημέρωσης που δε δημοσιεύει σημαντική είδηση για να… προστατεύσει τους αναγνώστες από πιθανή παραπληροφόρηση. Το είδαμε κι αυτό…
αντίφωνο 
Πολλά ζητάς από το Σόμπολο, το μάγκα που φωτογραφιζόταν σε εξώφυλλο φυλλάδας δίπλα στο τραπέζι του νεκροτομείου όπου είχαν το τεμαχισμένο πτώμα της Ζωής Φραντζή… Πολλά ζητάς. Τι άλλο θα ζητήσεις πια δηλαδή; Καλλιγραφία από της μυλωνούς τον κώλο;