Ακούστηκε από χιλιάδες στόματα. Δονήθηκε η Σταδίου και το Σύνταγμα. Να καεί, να καεί. Έφτασε ο κόσμος στον Άγνωστο Στρατιώτη και φώναζε προς τα παράθυρα την ετυμηγορία. Να καεί. Σαν Καίσαρας σε ρωμαϊκή αρένα με τον αντίχειρα να δείχνει το χώμα.
«Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».
Το μαζικό αίτημα κάθαρσης διατρανώθηκε με συνθήματα του φασιστικού περιθωρίου. Ενώ όμως ο θυμός του πλήθους έκρυβε πόνο και προκαλούσε σεβασμό, η μυριόστομη ανιστόρητη τύφλωση γεννούσε φόβο, η συλλήβδην απαξίωση των πάντων αποστροφή.
Πολλοί μίλησαν για προβοκάτορες. Εύκολη λύση η επίκληση προβοκατόρων όταν οι εξελίξεις ξεφεύγουν.
Και βέβαια υπήρξαν προβοκάτορες. Τους έβλεπες στα μάτια του πλήθους: εργολάβοι του δημοσίου, πλοιοκτήτες του Σαμίνα, παραδικαστικοί, προμηθευτές οπλικών συστημάτων, βασικοί μέτοχοι, κουμπάροι, υπουργοί της χλιδής με γάμους στο Παρίσι, εκκλησιαστικό παρακράτος, ο στρατηγός άνεμος αγκαλιά με τη φονική ζαρντινιέρα, ο υπουργός περιβάλλοντος με το αυθαίρετο, ο πρωθυπουργικός σύμβουλος με τους χασισέμπορους, ο παρ’ ολίγον αυτόχειρας Γενικός Γραμματέας. Ήταν όλοι εκεί, με λάβαρο το νόμιμο και το ηθικό.
Εκεί το κόμμα του χρηματιστηρίου και της «ισχυρής Ελλάδας», εκεί και το κόμμα της εντιμότητας.
Εκεί και το lifestyle νεοελληνικό όνειρο, η γενιά του Κλικ, ο Θέμος της φοροδιαφυγής, οι τηλεεισαγγελείς του λαϊκισμού, Λάκηδες και Μάκηδες.
Όλοι εκεί. Κι ο κόσμος φώναζε όλο και περισσότερο. Να καεί, να καεί.
Μέσα στη Βουλή άλλοι προβοκάτορες ανταλλάσσουν κατηγορίες για κουρτίνες και υποβρύχια. Στα ορεινά έδρανα ο κορυφαίος προβοκάτορας πρωθυπούργευε ως χτες και σήμερα καταψηφίζει βουβός τα μέτρα που μας πρότεινε πριν φύγει. Ο κόσμος έξω φωνάζει πως θέλει πολιτικό αίμα αλλά το πολιτικό προσωπικό πάσχει από βαρηκοΐα. Κι αφού δε θέλει να ματώσει γρήγορα και συντεταγμένα, θα ματώσει άγαρμπα.
Πιο πέρα, άλλοι προβοκάτορες ρητορεύουν: να πληρώσει η πλουτοκρατία, να συντηρηθεί κράτος πρόνοιας χωρίς πόρους, να πετάξουμε έξω το ΔΝΤ. Επαναστατική γυμναστική σε κρουαζιερόπλοια, κατάρες για την «κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου του Παπανδρέου με τους γερμανοτσολιάδες».
Φιάσκο το χιλιοπαιγμένο έργο, ο κόσμος εγκαταλείπει το θέατρο κι οι ηθοποιοί δεν εννοούν να πουν λέξη έξω από τους μέτριους ρόλους τους…
Να καεί, λοιπόν, να καεί. Και κάποιοι δίπλα παράκουσαν: να καούν, να καούν.
Και αμέσως μετά τους θανάτους διαβάζω καταγγελία για τις ευθύνες της τράπεζας. Έχουν ευθύνες, ποινικές ή άλλες, οι υπεύθυνοι της τράπεζας; Πιστεύω πως έχουν και πρέπει να τους αποδοθούν. Αυτές όμως οι ευθύνες επικούρησαν τη βασική αιτία και δε μπορούν να χρησιμοποιούνται για να τη συσκοτίζουν.
Στη Σταδίου τρεις νέοι άνθρωποι πέθαναν από μια φωτιά.
Τη φωτιά άναψαν οι μολότοφ.
Τις μολότοφ πέταξαν εν ψυχρώ μασκοφόροι δολοφόνοι.
Τόσο συγκλονιστικά απλό.
Αν οι καταγγελίες μας δεν ξεκινούν από αυτό το απλό, τότε είμαστε κι εμείς προβοκάτορες. Αν την επόμενη φορά που οι γκεστ σταρ – ψυχοπαθείς της βίας μπουν ανάμεσά μας εμείς συνεχίσουμε κανονικά να πορευόμαστε, είμαστε κι εμείς προβοκάτορες. Και μάλιστα προβοκάτορες σε μια περίοδο που η χώρα είναι εκτεθειμένη στη χειρότερη μορφή προβοκάτσιας, την απύθμενη ανευθυνότητα.
αντίφωνο 
Ένα κίνημα που δεν «καθαρίζει» πρώτα τους προβοκάτορες, μάλλον είναι το ίδιο προβοκατόρικο.
Καταλαβαίνω το πνεύμα (φαίνεται κι από το κείμενο), δε συμφωνώ με τη γενίκευση. Άξιο της μοίρας του ναι, προβοκατόρικο δε θα το έλεγα εύκολα.
Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία κουκουλοφόρων… όταν το συνειδητοποιήσουμε ίσως κάνουμε ένα βήμα.
Συγχαρητήρια για το κείμενό σας. Έχετε θέσει πολύ εύστοχα το θέμα. Προσωπικά συμμετείχα στην πορεία και αισθάνομαι συνυπεύθυνος γι’ αυτό που συνέβη. Πρόκειται για στυγνή δολοφονία, όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες. Η θα προφυλάξουμε τα κινήματά μας από τους προβοκάτορες κάθε είδους (όπως έχει πετύχει π.χ. το ΠΑΜΕ) ή θα πρέπει να αναζητήσουμε άλλες μορφές δράσης και συμμετοχής που θα μπορούμε πρώτα απ’ολα εμείς οι ίδιοι να προστατεύσουμε.
Η προβοκάτσια δεν είναι μία θεόπνευστη ενέργεια ούτε προσωποποιείται τόσο εύκολα. Είναι ενέργειες ενάντια στο ίδιο το κίνημα από τη σκοπιά εκείνου που τις επικαλείται. Ο στόχος μπορεί να είναι άλλος κι όχι η φθορά του κινήματος, αλλά τελικά σε αυτήν οδηγούν ορισμένες πράξεις (μολότοφ). Η ανάγκη για κάθαρση είναι ολοφάνερη.
Σύμφωνοι,
αλλά γιατί αυτός που φωνάζει «έξω από το ΔΝΤ» και «να πληρώσει η πλουτοκρατία» είναι προβοκάτορας; Δεν μας οδηγεί αυτό σε έναν ιδιότυπο εκφασισμό επίσης – του τύπου, όποιος διαφωνεί είτε μαζί μας, είτε με τις «λύσεις μας» είναι προβοκάτορας; Σάμπως και η λογική του «μονόδρομου» δεν είναι κι αυτή ένας ψυχολογικός εκβιασμός φασιστικού τύπου;
δεν υποστηρίζω φυσικά ότι είναι προβοκάτορας όποιος ή επειδή φωνάζει “έξω από το ΔΝΤ” και “να πληρώσει η πλουτοκρατία”
λέω ότι σε μια περίοδο τόσο σύνθετη που ευνοεί τις γενικεύσεις, τους αφορισμούς και τη συνθηματολογική ευκολία, αυτές οι κουβέντες όταν δε συνοδέυονται από άλλες πιο δύσκολες, σύνθετες και επώδυνες είναι προβοκατόρικα βολικές
το θέμα δεν είναι ποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί μας, το θέμα είναι τωρα τι λες, για να θυμηθούμε και τον ποιητή (αρνούμενος τη λογική του μονόδρομου
που είναι ένας ψυχολογικός εκβιασμός φασιστικού τύπου όπως λες, μπορεί κανείς να κάνει κάτι άλλο από το να στυλώνει τα πόδια και να φωνάζει «κάτω τα χέρια από…»;
η προσωπική μου άποψη είναι πως αν υπάρχει μέσα μας μια στάλα ανθρωπιά, σε αυτούς τους δύσκολους και πράγματι υπερβολικά σύνθετους καιρούς πρέπει να συνταχθούμε με τους αδύναμους, ακόμα και αν κάποιοι από αυτούς μας είναι (εμάς τουλάχιστον) απεχθείς – οπότε ναι, μέχρι να βρούμε το δρόμο (που δεν είναι ούτε τόσο εύκολος, ούτε τόσο ξεκάθαρος) μπορούμε να στυλώνουμε τα πόδια και να φωνάζουμε «κάτω τα χέρια από…» και αυτό που βάζουμε στο τέλος της φράσης να μας καθορίζει ως Πολίτες και ως ανθρώπους.
Σε όλα τα σύνθετα και δύσκολα, η απλότητα είναι η μόνη δυνατή προσέγγιση.
οκ, δε θα διαφωνήσουμε, απλώς λέω ότι μετά το “κάτω τα χέρια από…” κάποια στιγμή πρέπει να πηγαίνουμε λίγο παραπέρα. Δε φτάνει η μάχη οπισθοφυλακών και ενίοτε είναι συντηρητική στάση.
Αγαπητέ Κωστή, μίλησες πολύ σωστά. Συγχαρητήρια γιατί είπες ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν και μάλιστα το οδήγησες σε προεκτάσεις που δεν είχα σκεφτεί. Το κείμενό σου είναι το πιο φωτισμένο που έχω διαβάσει μετά τις διαδηλώσεις και τον φόνο των τριών εργαζομένων.
Ευχαριστώ. Συνεχίζουν πάντως οι λέξεις μας να μένουν βουβές μπροστά σε όσα φοβόμαστε ότι έρχονται.