Η θερινή επαφή με το νοσοκομείο ακριτικού νησιού μού αποκάλυψε την οραματική αφοσίωση μέρους του προσωπικού στο αγαθό της δημόσιας υγείας, τη διαρκή αγωνία για τις διακομιδές ασθενών με «αεροπλάνα και βαπόρια», τον άνισο αγώνα της διοίκησης να ξεπεραστούν οι ποικίλες ελλείψεις. Μόνιμες μάστιγες η υποστελέχωση, η παρωδία των πλασματικών εφημεριών που εξέθρεψαν πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι συντεχνιακές αγκυλώσεις.
Αναπόφευκτα αναρωτήθηκα: πώς αισθάνονται οι αφοσιωμένοι δημόσιοι λειτουργοί όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τη συλλήβδην απαξίωση ως «χαραμοφάηδες του δημοσίου»;
Η ολοένα και σφοδρότερη επίθεση κατά των δημοσίων υπαλλήλων κύριο όπλο έχει την έντεχνη διαχείριση μιας γκρίζας ζώνης μεταξύ αλήθειας και μύθου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατακραυγή για τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών. Στοχοποιήθηκαν από την άκριτη δημοσιογραφική αναπαραγωγή του υπουργικού λόγου που αποσιωπούσε την ακραία υποστελέχωση των διοικητικών υπηρεσιών τις οποίες καλύπτουν οι αποσπασμένοι. Ωσάν να αποσπώνται αυθαίρετα, από μόνοι τους, σε υπηρεσίες που δεν τους θέλουν.
Με αντίστοιχο τρόπο συχνά συγχέονται ανόμοια φαινόμενα όπως η υποστελέχωση και η ανορθολογική κατανομή του ανθρώπινου δυναμικού και τροφοδοτείται η φιλολογία περί υπεράριθμων του δημοσίου με τη συνακόλουθη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι ο δημόσιος υπάλληλος κατεγράφη στην ελληνική (και όχι μόνο) συλλογική συνείδηση ως λιγότερο παραγωγικός σε σχέση με τον ιδιωτικό. Σκοπός μας δεν είναι να υπερασπιστούμε τη γραφειοκρατία, την αργομισθία, τις πολυθεσίες, την αυθαιρεσία και τη διαφθορά. Είναι όμως εκτός τόπου και χρόνου όποιος πιστεύει ότι θα εκλείψουν τα φαινόμενα αυτά με το δυναμικό του δημόσιου τομέα να πένεται και να λοιδορείται. Αντίθετα, η συλλογική (αυτο)ενοχοποίηση και η ραγδαία διάχυση του φόβου παραλύουν τις υγιείς δυνάμεις της διοίκησης. Η κυβέρνηση σφάλλει παρέχοντας συναίνεση ή ανοχή στην απαξίωση του δημόσιου τομέα. Το έργο της δεν μπορεί να προωθηθεί μόνο με την ευκαιριακή στήριξη αυτόκλητων συμμάχων. Προϋποθέτει πρωτίστως τη συστηματική συμμετοχή και σύμπραξη του δημόσιου κορμού. Και ο κορμός αυτός χρειάζεται λόγο ακριβοδίκαιο και λυσιτελή.
Αν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και η πάταξη της φαυλότητας δε συνοδευτούν από ένα αφήγημα αξιοπρέπειας και προοπτικής για τους υπολοίπους, η διαπόμπευση και ο κοινωνικός αυτοματισμός θα παρασύρουν τους πάντες και τα πάντα. Με απλά λόγια, το δύσκολο είναι η ουσιαστική αξιολόγηση υπηρετούντων και υπηρεσιών, το εύκολο είναι να μετατρέπουμε συλλήβδην το δημόσιο σε σάκο του μποξ. Τώρα μάλιστα ο σάκος αυτός κινδυνεύει να μας πλακώσει.
Στην απαξίωση του δημοσίου πρωτοστατούν ορισμένοι σχολιαστές στις εφημερίδες και τα δελτία των 8. Καθήκον τους βέβαια να καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα. Ας μην ξεχνούν όμως τη σοφή ξένη παροιμία: «δεν πρέπει να πετούν πέτρες όσοι μένουν σε γυάλινα σπίτια». Ας αναζητήσουν λόγου χάρη τις θηριώδεις οφειλές ορισμένων μιντιακών/εκδοτικών συγκροτημάτων προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία όταν μιλούν για δημοσιονομική κρίση. Ειδάλλως ο δημοσιογραφικός τους λόγος καταντά προπετής καταγγελτική ρητορεία και μάλιστα τόσο προβλέψιμη και εκ του ασφαλούς που ούτε καν παρουσιάζει στοιχειώδες δημοσιογραφικό ενδιαφέρον.
αντίφωνο 
Χαίρομαι που βρέθηκα εδώ, εντελώς τυχαία, γιατί βρήκα έναν λόγο σωστό και μια σκέψη απαλλαγμένη από τσιτάτα και μικροπρέπειες.
Είμαι δημόσιος υπάλληλος, ανήκω στο δυναμικό της κρατικής ορχήστρας Αθηνών και στο παρελθόν έδωσα αγώνα με νύχια και με δόντια για να εξηγήσω γιατι δεν ντρέπομαι, γιατί αισθάνομαι περήφανη γιαυτό, γιατί τίποτα δεν πρέπει να βάζουμε σε καλούπια και πουθενά δεν πρέπει να κολλάμε ετικέτες
θα χαρώ να κεράσω μπλογκοκαφεδάκι στο κονάκι μου και ειδικά σε κείνες τις μεριές που αναφέρονται στο έρμο το ωδείο Αθηνών και στον αγώνα μας να πάρουμε τα δεδουλευμένα μας 13 μηνών τώρα πιά!
καλό βράδυ
Ευχαριστώ για την επίσκεψη και την ξενάγηση, καλή συνέχεια για να μη γίνουν περισσότεροι οι 13.
Μπραβο για το θαρρος σου.Οι ελληνες τελευταια ολο και πιο πολυ κοιταμε το δαχτυλο που θα μας βγαλει το ματι.Οταν οι δημοσιοι υπαλληλοι ψωνιζαν στα μαγαζια των φωνασκουντων, δεν ενοχλουσε η τεμπελια και η διαφθορα,αντιθετα.
@fvasileiou και ζάχαρη: Ευχαριστώ για τα σχόλια. Δεν επέλεξα τυχαία το παράδειγμα των αποσπάσεων εκπαιδευτικών που παραδοσιακά τροφοδοτούν τα επιτελεία των βουλευτών, τις διοικητικές υπηρεσίες του υπουργείου, τους συμβούλους των υπουργών. Δε θεωρώ εκ προοιμίου καμιά από τις κατευθύνσεις αυτές προορισμό αργόμισθων, ίσα ίσα που ξέρω πολλούς ανθρώπους που δουλεύουν εκεί πολύ περισσότερο. Όμως it takes two to tango, και στα καλά και στα άσχημα κι αυτό το ξέχασαν όσοι τώρα με ευκολία «την πέφτουν» στο δημόσιο. Και αυτό αφορά όλους μας βέβαια.
Συμφωνώ απολύτως με τα όσα σημειώνεις.
Εγώ σε όλες τις υπηρεσίες συναντώ φιλότιμους υπαλλήλους που κάνουν ό,τι μπορούν. Εντάξει, υπάρχουν και οι άλλοι, αλλά αυτή η συστηματική απαξίωση, ειδικά στους πονηρούς καιρούς που ζούμε, και αθώα δεν είναι και κουραστική κατάντησε.
Επίσης, αν προσέξεις, συνήθως αυτοί που σίγουρα, πραγματικά παράγουν έργο και κάνουν τη δουλειά τους έντιμα και φιλότιμα είναι αυτοί που είναι και οι πιο κακοπληρωμένοι για τις υπηρεσίες που προσφέρουν (και μάλιστα σε δύσκολες συνθήκες), για παράδειγμα οι εργαζόμενοι σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και οι γιατροί…
@ k2 «Επίσης, αν προσέξεις, συνήθως αυτοί που σίγουρα, πραγματικά παράγουν έργο και κάνουν τη δουλειά τους έντιμα και φιλότιμα είναι αυτοί που είναι και οι πιο κακοπληρωμένοι για τις υπηρεσίες που προσφέρουν (και μάλιστα σε δύσκολες συνθήκες), για παράδειγμα οι εργαζόμενοι σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και οι γιατροί…»
Ακριβώς, έτσι είναι..
Συμφωνώ με τις απόψεις σου, Κωστή.
Δεν χρειάζεται να παρακολουθεί κανένας τα μίντια για να διαπιστώσει ότι ο Δημόσιος υπάλληλος είναι ο ΒΑΣΙΚΟΣ λόγος της συνολικής χρεοκοπίας της χώρας…..μια απλή βόλτα σε μια Δημόσια υπηρεσία αρκεί.
Η μόνη λύση για ένα βιώσιμο Δημόσιο τομέα είναι να αρθεί ολοκληρωτικά η μονιμότητα τους.
Τότε μόνο η »ουσιαστική αξιολόγηση υπηρετούντων και υπηρεσιών» θα έχει αποτέλεσμα και όσοι αποτύχουν αυτήν της αξιολόγηση θα πρέπει να απολυθούν άμεσα.
Πόσο ακόμα θα πληρώνω εγω από τους φόρους μου, ανθρώπους για να μην κάνουν την δουλειά τους?????????
Εις βάρος των ΔΥ αναφέρονται όσοι προσπάθησαν αλλά δεν κατάφεραν να
μπούν στο δημόσιο, ζηλόφθονες συγγενείς και ταχαμ ταχαμ φίλοι ,επαγγελματίες που δεν δίνουν ποτέ αποδείξεις και δεν πληρώνουν ποτέ στην εφορία , αποτυχημένοι υπαλληλίσκοι του ιδιωτικού τομέα, αφεντικά που δεν θέλουν να πληρώνουν μία για την εφορία -πράγμα
που το αποδυκνείουν καθημερινά με τις ΟΦ ΣΟΡ εταιρείες τους – μεγαλογιατροί , μεγαλοδικηγόροι ,αυτοί που έχουν τα αδήλωτα κόττερα και
πολυτελή αυτοκίνητα. Ναι είναι πιό δύσκολα στον ιδιωτικό τομέα αλλά
αυτό συμβαίνει γιατί δεν λειτουργούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του δημοσίου
σωστά και αυτό συμβαίνει συνήθως γιατί η πολιτική βούληση είναι τέτοια
που να εξυπηρετεί την διαφθορά. πχ. Ποιός δεν ξεχνάει την ιστορία με
τα «φρουτάκια» που ο τότε αρμόδιος υφυπουργός οικονομικών Κ.Δρύς
μέσα σε μια νύκτα τα βάφτισε τεχνικά παίγνια από τυχερά που είναι στην
πραγματικότητα.
Δεν έχουν ευθύνη οι μη διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι – η πλειοψηφεία
δηλαδή των ΔΥ- για ότι άσχημο συμβαίνει στην χώρα.
Επίσης δεν τίθεται θέμα παραγωγικότητας δημοσίου και ιδιωτικού τομέα
οταν στην Ελλάδα ο ιδιωτικός τομέας ασχολείται κατα 90% με υπηρεσίες.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι οτι στην Ελλάδα δεν υπάρχει παραγωγή και
μάλιστα ανταγωνιστική.