Γενικό «Χημείο» του κράτους

«Εξετάζουμε την κατάργηση της ρίψης δακρυγόνων και χημικών, είναι μια υπόθεση η οποία πρέπει να τελειώνει, η οποία βλάπτει τη δημόσια υγεία, καταστρέφει το περιβάλλον των πόλεων(…) Θα καταργήσουμε λοιπόν τα δακρυγόνα» (Μ. Χρυσοχοΐδης, υπουργός Προστασίας του Πολίτη, 9/12/2009).

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι, σε περίοδο απόλυτης ανακολουθίας, η ανάδειξη της απόστασης μεταξύ περσινών εξαγγελιών και σημερινής κυβερνητικής πράξης καλό είναι να αποφεύγεται ως κλοπή παγκαριού αφύλακτης εκκλησίας. Η ωμή πραγματικότητα δεν επιτρέπει όμως τέτοια μεγαλόψυχη κατανόηση των κυβερνητικών παλινωδιών.

Ο όρος «δακρυγόνα» χρησιμοποιείται από κεκτημένη ταχύτητα και κατ’ ευφημισμόν για χημικές ουσίες εξαιρετικά επιβλαβείς για τον ανθρώπινο οργανισμό, σύμφωνα με ειδικούς επιστήμονες και ερευνητικά ινστιτούτα. Υπό οποιεσδήποτε συνθήκες θα αρκούσε αυτή η τεκμηριωμένη επικινδυνότητα για να πάψει η χρήση τους. Υπό τις σημερινές συνθήκες ακόμα περισσότερο, καθώς η κοινωνική δυσαρέσκεια και η ένταση των κινητοποιήσεων διευρύνουν δραματικά όσους ψεκάζονται.

Η εντύπωση πως στοχεύουν μόνο τους «ταραξίες» απέχει έτη φωτός από την αλήθεια. Τα χημικά δεν αποτελούν πλέον κυρίως μέσο διάλυσης μιας ομάδας που εκτρέπεται σε πράξεις βίας. Στην πράξη αποδέκτης τους είναι ο γενικός πληθυσμός, οι ειρηνικοί διαδηλωτές και όποιος άλλος βρεθεί στην ακτίνα δράσης των χημικών κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης αλλά και ώρες ή μέρες μετά τη λήξη της.

Αυτή η ολοσχερής αλλαγή στον τρόπο χρήσης των χημικών οδηγεί σε φαλκίδευση του δικαιώματος στο συνέρχεσθαι, υπό το πρόσχημα της ασαφώς οριζόμενης πρόληψης και αποτροπής επεισοδίων. Και αυτό διότι αποτελεί πια διαδεδομένη πρακτική η άμετρη χρήση χημικών, συχνά χωρίς ουσιαστική πρόκληση, χωρίς τήρηση καμιάς αναλογικότητας μέσων και σκοπών, χωρίς στάθμιση προσδοκώμενου οφέλους και κόστους, χωρίς μέριμνα για τις συνέπειες σε πολίτες αμέτοχους σε πιθανά επεισόδια ή και ξένους προς την ίδια τη συγκέντρωση. Η πρώτη πέτρα ή βόμβα μολότοφ αποτελεί το σύνθημα για γενικευμένη χημική επίθεση εναντίον του ίδιου του σώματος κάθε πορείας. Ενίοτε δεν χρειάζεται καν η πέτρα ως πρόσχημα.

Αν αυτό συνδυαστεί με τις προληπτικές προσαγωγές, τον αδικαιολόγητο αποκλεισμό του κέντρου της πόλης (επί 24 ώρες για την επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου!) και την αυξανόμενη όσμωση κράτους και παρακράτους στην γκρίζα ζώνη γύρω από τις συγκεντρώσεις, τότε δικαιούμαστε να μιλήσουμε για δραστικό αναπροσανατολισμό του ρόλου της ΕΛΑΣ. Αφού η αστυνομία εγκατέλειψε την συνταγματική επιταγή περί διασφάλισης της ακώλυτης άσκησης του δικαιώματος στο συνέρχεσθαι, τώρα μετατρέπεται από μηχανισμός αστυνόμευσης διαδηλώσεων σε βραχίονα αποτροπής τους. Αυτό συνιστά μείζονα εκτροπή.

Τα χημικά δεν βλάπτουν μόνο την δημόσια υγεία. Όταν πνίγουν ένα κοινωνικό σώμα φοβισμένο από την κρίση, τραυματισμένο από τα οικονομικά μέτρα και υπόλογο απέναντι στους τηλεοπτικούς εισαγγελείς για κάθε βίαιη ενέργεια ή καταχρηστική άσκηση του δικαιώματος στο συνέρχεσθαι, τα χημικά προκαλούν ασφυξία στην ίδια τη δημοκρατική νομιμότητα.

Υγ. Στην πορεία της περασμένης Τετάρτης ήταν πολυπληθής η παρουσία αστυνομικών με πολιτικά. Υποθέτουμε ότι έτσι υλοποιείται η άλλη υπουργική δέσμευση, ότι δηλαδή από τις 2/1/2010 όλοι οι αστυνομικοί φέρουν στη στολή τα πλήρη διακριτικά τους.