Τα πρόσφατα γεγονότα στη Ρόδο συμπυκνώνουν με χαρακτηριστικό τρόπο το επαναλαμβανόμενο μοτίβο: ομάδες αποδοκιμάζουν παρευρισκόμενους πολιτικούς, οι αποδοκιμασίες καταλήγουν σε «επίθεση» με ρίψη αντικειμένων, οι πολιτικοί αποχωρούν. Συχνά οι διαμαρτυρίες προαναγγέλλονται μέσω διαδικτύου και στον αρχικό πυρήνα (που έχει χαρακτηριστικά συντεταγμένης ομάδας) προστίθενται κι άλλοι, καθώς η ασφυκτική συγκυρία αποτελεί τον καλύτερο τροφοδότη της λαϊκής αγανάκτησης. Έχουν πολλά ειπωθεί για τη «διαμαρτυρία των γιαουρτιών» και μάλλον δεν ωφελεί ιδιαίτερα ο «καθεστωτικός» λόγος επίπληξης προς τους διαμαρτυρόμενους. Όμως, χρήσιμες είναι ορισμένες επισημάνσεις.
Ένα σεβαστό τμήμα των «αγανακτισμένων» αναπαράγει το σύνθημα «Αλήτες – προδότες – πολιτικοί». Ελάχιστη γνώση πολιτικής Ιστορίας αρκεί για να αντιληφθούμε την προέλευση του συνθήματος. Ο χαρακτηρισμός «προδότες» αποπνέει ακροδεξιά οσμή που δεν χάνεται, ανεξαρτήτως ποια χείλη ξεστομίζουν το σύνθημα. Αυτό ακριβώς το σημείο αποτελεί μια από τις τραγωδίες της σημερινής Αριστεράς: υποκύπτοντας στην ευκολία του εθνολαϊκιστικού χουλιγκανισμού παίζει με τους όρους εκείνων που βρίσκονται στον ιδεολογικό της αντίποδα. Θεωρεί ότι βάζοντας νερό στο διεθνιστικό της κρασί θα προσελκύσει όσους δονούνται από αισθήματα εθνοφυλετισμού. Στην πραγματικότητα απλώς σύρεται προς το μέρος τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πολιτικός αρχηγός της Αριστεράς που δηλώνει «μάλλον αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι και τόσο Έλληνες». Κλείνει το μάτι σε έναν κόσμο ζηλωτών, μιλάει με κώδικα Τράγκα και ανασύρει την μειωμένη εθνικοφροσύνη. Με λίγα λόγια, σπέρνει ανέμους.
Ταυτόχρονα, η παιδαγωγική της μούντζας ανάγει περίπου σε εμβληματικό τον ρόλο μαθητών που παρελαύνουν με την παλάμη ανοιχτή προς την εξέδρα των επισήμων. Είναι μέρος της ενηλικίωσης οι νέοι να «βγάζουν τη γλώσσα» στους μεγάλους και καμιά ηθικοπλαστική διάθεση δεν αρκεί για να το παραβλέψουμε. Απλώς, ο δεκαεξάχρονος που μουντζώνει την πολιτική ηγεσία είναι σύμβολο της συλλογικής μας ήττας. Όχι τόσο γιατί επιλέγει έναν ακραία ακαλαίσθητο τρόπο αποδοκιμασίας, μα κυρίως γιατί εννοεί να το κάνει εκ του ασφαλούς (με την πεποίθηση και τη διεκδίκηση της ατιμωρησίας) και αδιακρίτως. Και εάν η περσινή πρώτη μούντζα μπορεί να συμβόλιζε την εφηβική οργή, η γενίκευσή της γίνεται τελετουργική καρικατούρα, πιο μπανάλ κι από την ίδια την παρέλαση.
Πολλά από τα παραπάνω τα επισημαίνει και ο κυρίαρχος «αντιλαϊκιστικός» λόγος που καταδικάζει τις «πρακτικές των άκρων». Όμως οι φορείς του οφείλουν ταυτόχρονα να δουν κριτικά την πολιτική που τροφοδότησε το αντισυστημικό περιθώριο. Είναι η ίδια πολιτική που, στο όνομα της εθνικής σωτηρίας, άνοιξε το μεγάλο σαλόνι της κεντρικής πολιτικής σκηνής και υποδέχτηκε τους εκπροσώπους της εθνικιστικής, αντισημιτικής, ρατσιστικής Ακροδεξιάς. Κι εκείνοι άφησαν το τσεκούρι στην είσοδο και φόρεσαν το κουστούμι της συναινετικής υπευθυνότητας χωρίς ποτέ να ανακαλέσουν τις ιδεολογικές τους αναφορές. Το δικομματικό κατεστημένο βαρύνεται ιστορικά με αυτή τη νομιμοποίηση του μεταδικτατορικού χουντισμού. Παράλληλα, η ακροδεξιά ρητορική τείνει να ηγεμονεύσει στο δρόμο. Και έχει ευθύνες γι’ αυτό και η Αριστερά, γιατί θα έπρεπε να τραβάει ευδιάκριτες διαχωριστικές γραμμές και να αποστασιοποιείται από πρακτικές που τροφοδοτούν τον τυφλό εθνολαϊκισμό. Αντ’ αυτού, απλόχερα προσφέρει το άλλοθι της λαϊκής διαμαρτυρίας στη διάχυση της χουλιγκανικής βίας. Έτσι όμως σπρώχνει κόσμο στον τυφλό αντισυστημισμό και τον αντικοινοβουλευτισμό από τον οποίο έχει να χάσει κι η ίδια. Χρειάζεται απόδειξη; Στη Ρόδο, αφού οι εκπρόσωποι της πολιτικής ηγεσίας απομακρύνθηκαν κακήν κακώς, η παρέλαση συνεχίστηκε με την παρουσία εκπροσώπων του στρατού και της εκκλησίας! Κάτι τέτοιο, αν δεν απατά η μνήμη, έχει να συμβεί από την εποχή της δικτατορίας, όταν στρατός και εκκλησία ήταν οι μόνοι «ταγοί του έθνους».
Οι επικείμενες παρελάσεις ευλόγως απασχόλησαν τους αρμόδιους. Επέλεξαν τελικά να τις διοργανώσουν, με αυξημένη παρουσία κυβερνητικών στελεχών και αυστηρή περιφρούρηση. Σεβαστή η απόφαση αλλά σε καμιά περίπτωση δε φανερώνει θάρρος, όπως επιχειρείται να προβληθεί. Το αντίθετο θα έδειχνε τόλμη. Η κυβέρνηση, χωρίς να φοβηθεί τις ιερές κραυγές των εθναμυντόρων, έπρεπε να ανακοινώσει ότι αναστέλλονται οι παρελάσεις, στρατιωτικές και μαθητικές. Θα ρωτήσουν πολλοί: έπρεπε η συντεταγμένη πολιτεία να υποχωρήσει υπό το κράτος του φόβου; Όχι. Έπρεπε με θάρρος να επικαλεστεί τρία επιχειρήματα. Πρώτον, η δημοσιονομική συγκυρία δεν δικαιολογεί τη σπατάλη των παρελάσεων. Δεύτερον, το προαναγγελθέν πανελλαδικό φεστιβάλ αποδοκιμασίας καμιά σχέση δεν έχει με την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Τρίτον, οι παρελάσεις αποτελούν κατάλοιπο άλλων εποχών στο οποίο επιδίδονται κυρίως στρατοκρατικά καθεστώτα και «λαϊκές δημοκρατίες». Τι άλλο χρειαζόταν η κυβέρνηση για να επιλέξει μια σεμνή εκδήλωση πραγματικής τιμής και μνήμης, αντίστοιχη με τα δεδομένα και τις ανάγκες των ημερών;
αντίφωνο 
Σε κάποιο βαθμό στο πρώτο μέρος διαφωνώ με το πνεύμα άρνησης. Η μούντζα δεν είναι πρόβλημα συλλογικό αλλά έκφραση συλλογικής άρνησης και αγανάκτησης. Μία αγανάκτηση λογική. Αν κατηγορούμε ακόμη και τη μούντζα, αύριο θα ενοχλούμαστε με το χιουχάισμα; Μεθαύριο με τι; Για δε το «προδότες», δε βλέπω κανένα ακροδεξιό σημαινόμενο. Αντίθετα, είναι λέξη που χρησιμοποιείται για τον Ιούδα, αριστερούς και δεξιούς από κάθε αντίπαλο. Θεωρώ ότι οι πολιτικοί (όλοι συλλήβδην) πρόδωσαν τη δημοκρατία και την επιλογή των πολιτών που εκφράστηκε με τις εκλογές με συγκεκριμένα συνθήματα.
Με όλο το δεύτερο μέρος συμφωνώ απολύτως.
Διαφωνώ κι εγώ με τη σειρά μου. Κατ’ αρχήν με την καθολική απόλυτη γενίκευση για όλους τους πολιτικούς που πρόδωσαν τη δημοκρατία. Κατά δεύτερον, η αναφορά στις μούντζες γίνεται στο συγκεκριμένο πλαίσιο, δηλ. παρελάσεις, μαθητές και συλλήβδην αποδοκιμασία. Βολικά σχήματα δηλαδή που απλώς ανακυκλώνουν ένα σχήμα κακών πολιτικών και εξαπατημένων πολιτών.
Ακόμα περισσότερο επιμένω ότι ο όρος προδότης (όπως και οι κρεμάλες, οι αναφορές στο Γουδή) στην πολιτική έχει σαφή χρωματισμό. Επιβεβαιώνει και πάλι το ίδιο σχήμα απλώς στη θέση των πολλών που εξαπατήθηκαν μπαίνει το έθνος που λαβώθηκε πισώπλατα κλπ κλπ.
Όχι ρε φίλε έφαγα ένα «όχι’. Ήθελα να γράψω «όχι όλοι συλλήβδην», αλλά ο δαίμων του πληκτρολογίου το έφαγε. Φυσικά και δεν τους τσουβαλιάζω όλους. Σύμφωνοι.
Για Γουδί κλπ δε συμφωνώ. Αυτά τα ρητορικά σχήματα περί Γουδιού, κατοχής και χούντας δε με εκφράζουν επειδή λειτουργούν τόσο συναισθηματικά ώστε τελικά ξεχνάμε τι ήταν η χούντα και η κατοχή (λεκτικό πληθωρισμό τα χαρακτήρισα παλαιότερα). Ωστόσο, την έννοια της προδοσίας, την αποδέχομαι, αλλά με συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο και μόνο με αυτό.
Τα αιτήματα για: Εθνική ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση, υποθέτω ότι για σας είναι κενά νοήματος. Ή κάτι που είναι και πιο πιθανό, εθνικιστική υστερία και ακροδεξιός λαϊκισμός. Φρόντισε και ο παπαντζής Αντρέας να τα καταντήσει απλή συνθηματολογία, οπότε…. Για άλλη μια φορά εντέχνως τα βάζετε όλα στο μπλέντερ. Όποιος μιλάει για πατρίδα και έθνος, είναι για σας ακροδεξιός, εθνικιστής ή και το χειρότερο, φασίστας. Οι πολιτικοί τους οποίους σκουπίζεται στα γρήγορα (αναφέρομαι σε όσους κυβέρνησαν κυρίως), είναι δοσίλογοι και προδότες. Τόσο απλά. Είναι επίσης αυτοί που οργάνωσαν, για να βολέψουν στην συνέχεια, αυτόν τον απαίδευτο όχλο, στα πολιτικά τους μαγαζιά. Η θεωρία: «Έχουμε δημοκρατία» που μάλιστα κινδυνεύει από τους αγανακτισμένους, μπάζει από παντού, και δεν μπορεί πια να καλύψει την γύμνια όλων σας που στηρίζεται το σύστημα από τα διάφορα πόστα, που αξίζει να σημειωθεί ότι τα συντηρούν οι ανάγωγοι φορολογούμενοι.
Έχετε το αναφέρετο δικαίωμα να είστε οικουμενιστές, διεθνιστές ή ότι σας κάνει κέφι. Δεν έχετε όμως κανένα δικαίωμα να χαρακτηρίζεται, όποιον αυτοπροσδιορίζεται ως πατριώτης, ως εθνικιστή ή φασίστα. Έχω την εντύπωση ότι ο αγώνας σας έχει να κάνει με τα ανθρώπινα δικαιώματα, οπότε συστάσεις προς το σύστημα για το πως θα ξεπεράσει την κρίση του, είναι μάλλον εκτός… Ή μήπως αυτή είναι ακριβώς η δουλειά σας. Εμένα πάντως η δική μου «δουλειά» είναι πλέον, ο αγώνας μέχρι εσχάτων για την ανατροπή της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την παραπομπή των επίορκων προδοτών σε δίκαιη δίκη.
Η σχετική ιδρυτική πρόταση, στην ανάρτηση:
Δημοκρατία ΤΩΡΑ!
http://virtuousdemon.eu/democracy-now/
Ζητάω συγνώμη, αλλά επειδή εκ παραδρομης έβαλα το link από το παλιό ιστολόγιο που θα πέσει σε λίγες μέρες βάζω το link από τον νέο ιστότοπο μαζί με το εισαγωγικό κείμενο… Για να μην νομίζεται ότι «την έκανα».
«ΛΕΓΩ ΔΕ ΟΙΟΝ ΔΟΚΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΝ ΤΟ ΚΛΗΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΣ ΑΡΧΑΣ ΤΟ Δ΄ΑΙΡΕΤΑΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΝ» [Αριστοτέλης – Πολιτικά, Δ, 1294β 8-9]
Σύμφωνα με την ελληνική πολιτική σκέψη, που όρισε τον πολιτισμό, τα πολιτεύματα διακρίνονται σε δημοκρατικά και μη δημοκρατικά. Λέει ο Αριστοτέλης: «ΚΑΤΑ ΜΕΡΟΣ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΟΜΕΝΟΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ» [Πολιτικά, Α, 1252a 15-16 / το να είναι κάποιος με σειρά, με περιτροπή, άρχοντας και αρχόμενος είναι χαρακτηριστικό πολιτικό.] «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΕΝ ΤΟ ΕΝ ΜΕΡΕΙ ΑΡΧΕΙΝ ΚΑΙ ΑΡΧΕΣΘΑΙ [Πολιτικά, Ζ, 1317β 2-3 / ένα χαρακτηριστικό της ελευθερίας είναι το να άρχει και να άρχεται κανείς με τη σειρά του.]
Ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι δημοκρατία. Να τελειώνουμε πλέον με αυτή την απάτη που ανακυκλώνουν τα παπαγαλάκια και τα τσιράκια της εξουσίας.
Είναι ολιγαρχία.
Τελεία και παύλα._
Η Δημοκρατία είναι το άριστο των πολιτευμάτων (-όχι το ιδανικό πολίτευμα, δεν υπάρχει εξάλλου τέτοιο), γιατί οι πολλοί εξαγοράζονται δυσκολότερα από τους ολίγους.
Κήρυξη ανένδοτου αγώνα για την ανατροπή του πολιτεύματος.
Συντακτική Εθνοσυνέλευση ΤΩΡΑ.
http://agathodaimon.eu/blog/item/5-democracy-now
Συμφωνώ σε όλα, με δυο επισημάνσεις.
1. Διάβασα πως ο μητροπολίτης και ο στρατιωτικός διοικητής, έμειναν αλώβητοι στην εξέδρα. Στρατός και Εκκλησία κλπ
2. Στη Λάρισα πέρυσι, ο 16χρονος που μούντζωσε τους επίσημους, ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας (16 παιδιά!!!) με τους δυο γονείς διορισμένους στο δημόσιο, επιδόματα, παροχές κλπ κλπ, σε βάρος της κοινωνίας, η οποία δεν μπορεί να εξασφαλίσει δουλειά στα παιδιά της, κυνηγάει τα μεταναστόπουλα που φοίτησαν σε ελληνικό σχολείο, αλλά πριμοδοτεί την υπεργεννητικότητα για να διαιωνισθεί η καθαρότητα της «φυλής».
Νομίζω πως άλλους έπρεπε να μουντζώσει αυτούς που ευλογούν αυτή την αφύσικη και παρανοϊκή πολυτεκνία, για να μην χρησιμοποιήσω βαρύτερα επίθετα.
Συμφωνώ με το άρθρο. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι στο άρθρο επισημαίνεται η ανάγκη υπενθύμισης της συλλογικής ιστορικής μνήμης. Η μούτζα δεν μπορεί να αποτελεί τρόπο αποδοκιμασίας, ούτε πολύ περισσότερο να επικροτείται ως επιλογή, γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά και οι έφηβοι σε συλλογικούς πολιτικοκοινωνικούς τρόπους επι- απο- δοκιμασίας. Μακριά από μένα η επιβολή προτύπων ή καθωσπρεπισμού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλα είναι επιτρεπτά είτε επιλέξιμα. Συμφωνώ με την τελευταία παράγραφο του άρθρου σχετικά με το τι έπρεπε να γίνει για τις παραλάσεις.