Λύπη για ένα σχολείο κλωτσοσκούφι, ένα κουρέλι.

Ζούμε τούτες τις μέρες τον πλήρη ευτελισμό της εκπαίδευσης. Σχολεία ανοιχτά, πάνε όσοι θέλουν, εξαίρεση των άλλων χωρίς αιτιολόγηση, φυσική διδασκαλία στην άδεια τάξη μέρα παρά μέρα, σκόρπιες ασύγχρονες διδασκαλίες, σχολεία –κυρίως ιδιωτικά- που κάνουν και εξ αποστάσεως σύγχρονες διδασκαλίες για όσα παιδιά δεν πάνε. Δάσκαλοι φοβισμένοι, παιδιά αμήχανα ή απόντα.

Αφήνουμε το σακατεμένο δημόσιο σχολείο να διολισθήσει σε μια αφασική κατάσταση, μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, με απονεύρωση της σημασίας της ενσώματης παρουσίας των μαθητών, με υπηρεσίες a la carte. Στα μάτια των παιδιών το ήδη εν πολλοίς λαβωμένο σχολείο αποκτά κι άλλη μια τρύπα που χάσκει: γιατί να πάμε; Αφού μπορούμε και να μην πάμε. Αφού δεν κάνει διαφορά.

Το κλείσιμο της σχολικής χρονιάς δομείται πάνω στο δόγμα «δεν κάνει διαφορά πάτε δεν πάτε, ούτε για την υγεία, ούτε για τη γνώση».

Οι ήδη μεγάλες ανισότητες στην εκπαίδευση διευρύνονται μέρα με τη μέρα. Είχαμε κενά: καλή και λιγότερο καλή, φτηνή και ακριβή παιδεία. Τώρα έχουμε θηριώδες χάσμα: εκπαίδευση και μη εκπαίδευση, αυτοί που έχουν και αυτοί που δεν έχουν σχολείο. Κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, με δασκάλους που πάνε και άλλους όχι, με δασκάλους ή παιδιά που συνδέονται και άλλους όχι, με σπίτια που στέλνουν τα παιδιά και σπίτια που δε στέλνουν. Τα μέσα γκρίζα χάνονται, δεν υπάρχουν μέσες αποχρώσεις, μένει το ναι ή το όχι. Η μέρα και η νύχτα.

Οι ευθύνες του υπουργείου και της ανεκδιήγητης υπουργού είναι εξώφθαλμες, βαρύτατες, οι προθέσεις της διάφανες και ασύγγνωστες. Ως προς αυτό, η εναντίωση όλων στο περιεχόμενο και τον τρόπο της εαρινής νομοθέτησης ήταν αυτονόητη και καλοδεχούμενη. Εκεί τελειώνει όμως το προφανές κι αρχίζουν τα δύσκολα. Η εναντίωση δε φτάνει. Όσο βουλιάζουμε στη ζοφερή ακινησία, τόσο αρχίζουμε να μοιραζόμαστε ευθύνες όσοι δε μιλάμε.

Πολύς κόσμος έξαλλος με όψεις της υπουργικής πολιτικής μουρμούριζε και για την απουσία αντιπροτάσεων. Και η απλή υιοθέτηση συνδικαλιστικών εναντιώσεων σε κυβερνητική πολιτική δε συνιστά θέση αντιπολιτευτική, συνιστά ανταρτοπόλεμο.

Η σχολική χρονιά τελειώνει όπως όπως. Λογικό. Τώρα κρινόμαστε για το τι λέμε για το φθινόπωρο. Αν, ο μη γένοιτο, κλείσουν πάλι τα σχολεία εμείς τι έχουμε να αντιπροτείνουμε στην μανιχαϊστική ιδεοληπτική απλοϊκότητα της υπουργού; Ποιες είναι οι δικές μας θέσεις για να υπάρχει δημόσιο σχολείο στη θέση του; Η σιωπή δεν είναι θέση. Θέση είναι η καταγραφή αναγκών, ο τρόπος κάλυψης, οι προδιαγραφές. Θέση είναι η αξιοποίηση της εμπειρίας μας στην καραντίνα. Το «όχι κάμερες» είναι σωστό ως αντίθεση. Δε φτάνει.

Αν σε αυτά δε δουλέψουμε, αν δεν βγούμε μπροστά να προτείνουμε, θα πέσουμε σαν ώριμο φρούτο με το πρώτο πλάνο Χαρδαλιά-Κεραμέως στις σεπτεμβριάτικες οθόνες.