Η άρνηση του κ. Πέτσα να ανακοινώσει τα ποσά που διατέθηκαν σε κάθε ΜΜΕ για τον κορονοϊό αποτελεί γεγονός με αυτόνομη σημασία και βαρύτητα.
Υπερβαίνει και το γεγονός ότι οποία πήραν δημόσιο χρήμα Μέσα ανύπαρκτα, Μέσα που δημιουργήθηκαν ad hoc, Μέσα εικονικά, Μέσα προς πώληση, απίθανες ιστοσελίδες χωρίς επισκέπτες.
Η άρνηση είναι μέρος της διασπάθισης δημοσίου χρήματος αλλά την υπερβαίνει.
Το μπούκωμα της μιντιακής αγοράς με χρήμα είναι ένας ακόμα κρίκος στις δουλειές που άνοιξαν πριν χρόνια με το ΚΕΕΛΠΝΟ. Είναι σκάνδαλο αναμενόμενο από μια πολιτική παράταξη που ξέρει πώς γίνονται αυτές οι δουλειές και είναι η μόνη πλέον που μπορεί να τις κάνει. Τα Μέσα το ήξεραν προεκλογικά, την περίμεναν και την βοήθησαν. Ξέρουν ότι πέρασαν οι εποχές που η πίτα στα ΜΜΕ μοιραζόταν στους παλιούς εκδότες, η πολιτική τους έπαιζε μεταξύ πράσινων και γαλάζιων και όταν χάλαγε καμιά συμφωνία μετατοπιζόταν ένας εδώ ένας εκεί. Τότε μείζονες αλλαγές δεν αναμένονταν. Ούτε τώρα.
Τώρα η αγορά είναι πολιτικό μονοπώλιο.
Τα ποσά του κ. Πέτσα δεν είναι ένα σκάνδαλο που ξέφυγε και έσκασε. Είναι μια υπολογισμένη εκ των προτέρων δουλειά. Έκαναν υπολογισμό cost benefit και τους βγάζει κέρδος το μπούκωμα των ΜΜΕ. Ήξεραν ότι θα σκάσει. Αλλά τώρα που έσκασε δεν υπάρχουν ΜΜΕ να το παίξουν. Είναι όλα μπουκωμένα. Αυτή ήταν ακριβώς η δουλίτσα. Τα ΜΜΕ είναι μπουκωμένα, όταν τρώνε δεν μιλάνε. Σκάει το σκάνδαλο και τα Μέσα παίζουν μόνο βιτριόλι. Και οι υπόλοιποι ασχολούνται με τον Μένιο Φουρθιώτη. Οι ανόητοι.
Και βέβαια κατασκευή πολλών εικονικών ΜΜΕ για να πέσει χρήμα σε πελάτες. Σαν τους μιλημένους πελάτες με τα vouchers στις πλατφόρμες της κατάρτισης. Τώρα ήταν μιλημένοι να ανοίξουν σάιτ.
Σκάνδαλο αυτόνομο λοιπόν η άρνηση Πέτσα. Εκτροπή. Σκάνδαλο αυτόνομο και η αδράνεια της δικαιοσύνης, ο ύπνος των θεσμών. Η νεκρική ακαμψία των ανεξάρτητων αρχών.
Η συγκάλυψη της αδιαφάνειας διά της μη δημοσιοποίησης αναιρεί κάθε έννοια κράτους δικαίου. Φυσικά δεν περιμένω πλέον από κάτι «φιλελεύθερους» φίλους να μιλήσουν. Το έχασαν το momentum, πέρασε το τρένο. Ο φιλελευθερισμός και η θεσμική τους προσήλωση είχαν ημερομηνία λήξης τον Ιούλιο του 19.
Εμείς όμως τι κάνουμε; Όσοι σκάμε από την έλλειψη πολιτικού οξυγόνου;
Χρειάζονται ευφάνταστες κινήσεις από τα κάτω. Μια ομάδα πολιτών που θα προσέφευγε στη δικαιοσύνη; Πράξεις εστιασμένης ανυπακοής στο όνομα αυτής ακριβώς της διαφάνειας; Να δοκιμαστούν, θεσμικά και συντεταγμένα, οι αντοχές ενός οικοδομήματος που κατάμουτρα μας λέει «τα σκορπάω όπως θέλω γιατί μπορώ να το κάνω και γιατί έτσι μόνο θα μπορώ και αύριο να το κάνω»; Ένα σοβαρό παρατηρητήριο δημόσιων πολιτικών και διαχείρισης; Όλα αυτά ίσως. Και κυρίως, πάνω από όλα, δημοσιότητα στο εξωτερικό για τα έργα μιας κυβέρνησης που διαχειρίζεται με αδιαφάνεια το δημόσιο χρήμα. Ωμά και κυνικά. Που οικοδομεί κυριαρχία με δημόσιο χρήμα σα να είμαστε πάλι πριν το 2010.
αντίφωνο 