Οι λειτουργοί της ενημέρωσης και οι φύλακες του νόμου έχουν υψώσει τον πήχη της συνεργασίας τους σε αξιοθαύμαστο επίπεδο. Το αποδεικνύει η περίπτωση της 28χρονης Γερμανίδας Φέι-Μαρί Μάγερ. Τα ηλεκτρονικά –κυρίως- ΜΜΕ έσπευσαν να υιοθετήσουν σενάριο που έφερε την προσαχθείσα 28χρονη ως καταγόμενη εκ μητρός από την ένοπλη οργάνωση RAF. Η είδηση απεδείχθη εσφαλμένη. Επρόκειτο για μια κεντρικά διοχετευθείσα πληροφορία που κανένας δημοσιογράφος δε θεώρησε σκόπιμο να ελέγξει.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που οι δημοσιογράφοι μετατρέπονται σε κούριερ των αρχών ασφαλείας. Λίγο παλιότερα o ίδιος ο Πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών είχε δεχτεί διορθωτικό τηλεφώνημα στον αέρα από «αστυνομική πηγή» γιατί παρέλειψε να μεταδώσει κάποια «αποκάλυψη». Ο θεσμικός φύλακας της δημοσιογραφικής δεοντολογίας μάς ψιθύρισε «κάτι μου ‘παν να σας πω». Το ίδιο έκανε και τώρα μαζί με αρκετούς συναδέλφους του.
Αυτή η ενημέρωση «στο περίπου» επισκίασε ένα σοβαρότερο ζήτημα, την καταστολή «στο περίπου». Η Ελληνική Αστυνομία επικαλέστηκε συνωνυμία της 28χρονης για να δικαιολογήσει το ανακριβές της σενάριο. Δεν είπε όμως λέξη για την απόπειρα να εισαγάγει την έννοια της οικογενειακής ευθύνης, ωσάν τα γονίδια «κληρονομικής τρομοκρατίας» να αποτελούν αξιολογήσιμο επιβαρυντικό στοιχείο.
Ας συνδυαστεί το γεγονός αυτό με το σχεδόν ταυτόχρονο περιστατικό Παπαδάτου. Εν μέση οδώ, μέρα μεσημέρι, ένας πολίτης συλλαμβάνεται από κουκουλοφόρους με πολιτικά και με την απειλή όπλων. Σύμφωνα με όσα καταγγέλλει, οδηγείται στην Ασφάλεια, δέρνεται, εξευτελίζεται, αναγκάζεται να γδυθεί, απειλείται και στο τέλος ακούει ότι συνελήφθη κατά λάθος αφού μοιάζει με κάποιον ύποπτο. Μετά το δεύτερο σφάλμα ο αρμόδιος Υπουργός έσπευσε να επιβάλει σιγή ασυρμάτου.
Η πολιτική ηγεσία της ΕΛΑΣ και οι θεσμικοί εκπρόσωποι των δημοσιογράφων θεωρούν πως το πρόβλημα είναι ότι τσαλακώθηκε το κύρος των αρχών ασφαλείας και των μέσων ενημέρωσης. Κάνουν λάθος. Το πρόβλημα είναι ότι καταστολή και ενημέρωση δεν μπορούν να επιτελούνται «στο περίπου». Δεν μπορεί μια απλή ομοιότητα ή συνωνυμία να κινητοποιούν επιχειρήσεις της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και να συμπαρασύρουν υπηρεσίες της «αντιτρομοκρατικής ενημέρωσης» σε έναν χορό διαπόμπευσης. Δεν μπορεί να θεωρείται παράπλευρη απώλεια η ασφάλεια και η αξιοπρέπεια του καθενός που στιγματίζεται ως τρομοκράτης από κούνια ή αντιμετωπίζει ξαφνικά τη βία της σύλληψης από κουκουλοφόρους με όπλα.
Διπλό λοιπόν το μήνυμα των ημερών. Το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη οφείλει να επιδείξει μέρος έστω της διατρανούμενης «περίφρακτης» αποφασιστικότητάς του και στο θέμα της προστασίας των πολιτών από την αστυνομική αυθαιρεσία. Πυκνώνουν οι ενδείξεις ότι οι αστυνομικοί (ιδίως εκείνοι με πολιτικά και οι των ειδικών μονάδων) δρουν σε καθεστώς απόλυτης έλλειψης λογοδοσίας, επικαλούμενοι διαρκώς μια ασαφώς οριζόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Οι δημοσιογραφικές ενώσεις, από την πλευρά τους, ας αναλογιστούν το γεγονός ότι πολλά μέλη τους συγχέουν το ρόλο του δημοσιογράφου με αυτόν του εκπροσώπου τύπου της ΕΛΑΣ. Αποτέλεσμα, μια «στο περίπου» ενημέρωση που απολήγει δίδυμη αδελφή μιας «στο περίπου» καταστολής. Αυτή η σύγκλιση αστυνόμευσης και πληροφόρησης κρύβει μόνο κινδύνους.
αντίφωνο 
Το είχα θέσει παλαιότερα στο ίδιο πνεύμα με άλλη αφορμή. Είναι κατάντια για όποιον προσδιορίζεται ως δημοσιογράφος.
… ματαιοπονούμε απλώς
1. Δυστυχώς οι δημοσιογράφοι δεν μετατρέπονται μόνο σε κούριερ των αρχών ασφαλείας, αλλά και των κομμάτων, των υπουργών, των ποδοσφαιρικών ομάδων, ακόμα και επιχειρηματιών ή φιλόπτωχων κυριών. Το πιο αστείο είναι να τους βλέπεις να λογομαχούν στα τηλεοπτικά παραθύρια εν ονόματι των «πηγών» (εντολοδών;) τους.
2. Συμφωνώ απολύτως με τις υπόλοιπες διαπιστώσεις σου. Η λογική της οικογενειακής ευθύνης -που δεν είναι η πρώτη φορά που την συναντάμε-, η προχειρότητα των εξουσιών, είναι όλα αποτέλεσμα ενός γενικότερου κλεισίματος, οριζόντων, συνόρων, αντιλήψεων κτλ.
Φαίνεται ότι η περιστολή των δαπανών συνοδεύεται με γενικότερη συστολή…
Πιστεύω -χωρίς διάθεση να κινδυνολογήσω- ότι το επόμενο διάστημα θα είναι τόσο «πολλαπλή η σκλήρυνση» ώστε οι ρόλοι θα συγχέονται ακόμα περισσότερο, κάποιοι θα στοχοποιούνται κι άλλο και η τυφλή βία των κρετίνων της φωτιάς θα πολλαπλασιαστεί.
«Αν ο μπαμπάς σου είναι πρωθυπουργός, θα γίνεις πρωθυπουργός.
Αν ο παππούς σου είναι Δικτάτορας, θα γίνεις Αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Κυβέρνησης.
Αν η μαμά σου είναι τρομοκράτης, τι άλλο μπορείς να γίνεις εκτός από τρομοκράτης;»
Το διάβασα κάπου — μάλλον στο tvxs — και το αντίγραφω γιατί μου άρεσε και ταιριάζει στα περί οικογενειακής ευθύνης που αναφέρεις.
Είναι πάντως ειρωνικό ότι το Κράτος μας επαναφέρει την οικογενειακή ευθύνη την ίδια ώρα που ο κος Σημίτης αρνείται τόσο πεισματικά τις τόσο προφανείς πολιτικές του ευθύνες (και πολλοί άλλοι βεβαια, αλλα αυτός ήταν πρωθυπουργός και διόριζε τους Τσουκάτους, Άκηδές, Μαντέληδες, κλπ…).
Τέλος, πρέπει να αναγνωρίσουμε στο ΠΑΣΟΚ ότι όντως γκρέμισε το Αστυνομικό Κράτος του Καραμανλή A. Αλλά αντί να φτιάξει ένα Κράτος Δικαιου, έφτιαξε ένα Αστυνομικό Χάρβαλο…
Κρατώ από αυτά που γράφεις την εντυπωσιακή απουσία κάθε ίχνους αυτοκριτικής από τνη πλευρά Σημίτη. Κι αυτό ενώ κοντεύει να μην έχει μείνει κανείς από το στενό του περιβάλλον που να μην μπήκε ολόκληρος στο μέλι (δε μιλάμε για δάχτυλο πια)…
Πάντως, εκτός από την απουσία αυτοκριτικής του ίδιου, είναι εντυπωσιακή και η παντελής απουσία κριτικής από τους ψηφοφόρους του, είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν τα πάντα… Αγγίζει τα όρια των πλέον άρρωστων οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, που ηδονίζονται να κερδίζουν τον αντίπαλο με «πέτσινα» πέναλτι…