Η κριτική στο στόχαστρο

Ο πρώην Δημόσιας Τάξης και νυν Πολιτισμού κ. Βουλγαράκης υποστήριζε από καιρό πως έχει «στοχοποιηθεί». Μετά ήρθε η έκρηξη βόμβας κοντά στο σπίτι του και διατυπώθηκε επισήμως η άποψη πως η επίθεση ήταν αποτέλεσμα της στοχοποίησής του. Χρειάζονται όμως δυο βάναυσες στρεβλώσεις της πραγματικότητας για να υποστηριχθεί κάτι τέτοιο.

Από τη μια, ο κ. Βουλγαράκης δε βρέθηκε στο στόχαστρο της κριτικής (προσοχή! της κριτικής, όχι της βίας) για λόγους προσωπικούς. Ήταν ο αρμόδιος για την εν Ελλάδι εφαρμογή της παγκόσμιας «αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας» και το έκανε με αξιοζήλευτο ζήλο. Σε γενικές γραμμές όπως και ο προκάτοχός του, για να είμαστε δίκαιοι. Για τον λόγο αυτόν, η αξιωματική αντιπολίτευση θα έπρεπε βέβαια να είναι πιο μετρημένη. Εύκολα θυμάται κανείς πώς και πότε ξεκίνησαν όλα αυτά: την ώρα που σε ολόκληρη την Ευρώπη από κοινού συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις έχτιζαν το νέο πλέγμα της αντιτρομοκρατίας. Βέβαια, ο κ. Βουλγαράκης επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο και επέτρεψε, ανέχτηκε, αποσιώπησε την κατά γράμμα εφαρμογή των αγριότερων από τις υπερατλαντικές εμπνεύσεις. Γιατί τι άλλο είναι η απαγωγή των Πακιστανών παρά η ελληνική εκδοχή των ανακριτικών πτήσεων της CIA; Μήπως το δικό μας σκάνδαλο των υποκλοπών δεν είναι η ελληνική έκφανση του πλανητικού Μεγάλου Αδερφού; Άρα, ο κ. Βουλγαράκης υπέστη οξεία κριτική διότι εντός του πεδίου της πολιτικής του ευθύνης εφαρμόστηκε πολιτική περιστολής δικαιωμάτων και υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις πως διαπράχτηκαν παράνομες πράξεις. Όχι διότι εν γένει κάποιοι αποφάσισαν να τον στοχοποιήσουν.

Η δεύτερη λογική ακροβασία συνδέει ευθέως την κριτική με τη βόμβα. Υποστηρίζει πως η δημοσιοποίηση μιας αποδεδειγμένης ή ενδεχόμενης παρανομίας, το δελτίο τύπου μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης, η απόφαση μιας Ανεξάρτητης Αρχής, η τοποθέτηση ενός πολιτικού φορέα, ακόμα και το πόρισμα ενός εισαγγελέα μπορούν να οπλίσουν έναν αυτόκλητο τιμωρό. Τίθεται λοιπόν ευθέως ένα ερώτημα: όταν ένας θιασώτης της αυτοδικίας καταδικάζει στο όνομα της δικής του δικαιοσύνης, όταν δηλαδή σε καιρό δημοκρατίας η βόμβα εντέλλεται να εκφράσει την υποτιθέμενη λαϊκή βούληση, όσοι είχαν ασκήσει κριτική στο θύμα της τυφλής βίας γίνονται συνένοχοι;  Μα τότε η θεωρία της «στοχοποίησης» οδηγεί σε πέπλο σιωπής! Το Ουοτεργκέιτ μένει κρυφό μήπως πάθει κάτι ο Νίξον; Δεν καταγγέλλεται ο πόλεμος του Ιράκ μήπως κάποιος τρελός πυροβολήσει τον Μπους; Η βόμβα δηλαδή θα καθορίσει τα όρια άσκησης των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων; Τότε, η εκάστοτε εξουσία αποκτά ένα επιπλέον εργαλείο για να περιστείλει τον δημοκρατικό έλεγχο: θα κατηγορεί τους αντιπάλους της για «στοχοποίηση».