…γυρίστε στις σπηλιές σας να παίζετε με βόμβες!
πατήστε εδώ μόνο αν θέλετε να δείτε τη φωτογραφία του 15χρονου Αφγανού
υγ. η φωτογραφία του 15χρονου Αφγανού είναι άγρια και ζητώ συγγνώμη από όσους δεν την αντέχουν. Μετά από το σχόλιο που ακολουθεί, την απέσυρα και μόνο όποιος επιλέγει τη βλέπει.
Εϊναι όμως άλλα πιο άγρια:
πιο άγρια η αμήχανη σιωπή για το θάνατό του -15χρονος είναι κι αυτός αλλά χωρίς όνομα- από όλους όσοι θα έπρεπε να κάνουμε τον κόσμο άνω κάτω για την …επαναστατική βία που σπέρνει παιδικά μέλη σε μια γειτονιά της Αθήνας
πιο άγριες οι υπουργικές κορόνες χωρίς αντίκρυσμα
πιο άγρια η δήθεν ιερή αγανάκτηση της ακροδεξιάς
αλλά κι εκείνη η κενή πολυλογία κάποιας αριστεράς που το μόνο που βρίσκει να καταγγείλει είναι οι νατοϊκές βόμβες στο Αφγανιστάν που έφεραν τους πρόσφυγες εδώ
ή πάλι οι κουβέντες περί ερμηνείας της επαναστατικής βίας που τροφοδοτείται από την κοινωνική αποδιοργάνωση μπλα μπλα και ρήξη του κοινωνικού ιστού μπλα μπλα και εξαθλίωση μπλα μπλα
Απ’ όλα αυτά ίσως καλύτερα σιωπή.
Ευτυχώς εντέλει που δε θα χρειαστεί να κοιτάξουμε την αδελφή του στα μάτια. Τα έχασε ένα βράδυ στα Πατήσια στο όνομα της επανάστασης…
αντίφωνο 
Κατ’αρχήν, είσαι κι’εσύ ένας «ηδονοβλεψίας της οδύνης» (που στο παρελθόν κατήγγειλες, με αφορμή π.χ. τις φωτο του ψυχορραγούντος αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου, που δημοσιεύθηκαν στον Τύπο). Μην ξεχνάμε πως η οργάνωση που υπονοείς ότι ευθύνεται, αρνήθηκε κάθε σχέση με το περιστατικό – φαίνεται πως για ορισμένους το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» είναι ακριβές, πάντως.
Όλοι νιώθουμε θλίψη όταν χάνεται η ζωή ενός αθώου. Αλλά θα προτιμούσα η αγανάκτηση των δημοσιογράφων να εκφράζεται ξεκάθαρα και για τους χιλιάδες αθώους που έγιναν/γίνονται θύματα της παρανοϊκής επέμβασης των Αμερικάνων στο Ιράκ ή στο Αφγανοστάν.
Ευτυχώς, από τα χωριά που βομβαρίστηκαν «κατά λάθος», με δεκάδες θύματα, δεν δημοσίευσες τόσο ρεαλιστικές φωτογραφίες…
Πρώτον, εάν ένιωσαν κάποιοι θεατές της φωτογραφίας ηδονή της οδύνης μάλλον έχουν πρόβλημα. Σκοπός ήταν να αποκτήσει πρόσωπο και σώμα ο no name Αφγανός, ακόμα και με συναισθηματικό κόστος. Με την έννοια αυτή βλέποντας τη φωτογραφία στο blog του Άνεμου, από όπου και την «έκλεψα», καμιά ηδονή ούτε δεοντολογική αμφιβολία δε μου γέννησε.
Δεύτερον, δεν υπονόησα καμιά οργάνωση, πρακτική δοκιμασμένη επί δεκαετίες υπονόησα με όλο και πιο τυφλή λογική που φέρνει πια τέτοια αποτελέσματα. Αν αποδειχτεί ότι πρόκειται για άλλο φαινόμενο, εδώ είμαστε. Δεν ξέρω καν για ποια «οργάνωση» μιλάτε, αλλά θαυμάζω την καλή σας πίστη απέναντι στις διαψεύσεις της.
Τρίτον, δεν είμαι ούτε δηλώνω δημοσιογράφος, άρα από το τρίπτυχο «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» πρέπει να αφαιρέσετε το τρίτο σκέλος, αν απευθυνόταν στην αφεντιά μου.
Τέταρτον, σε ό,τι αφορά τις συγκρίσεις στο τέλος του σχολίου σας (ναι αλλά τότε δεν μίλησες, για το Ιράκ δεν αντέδρασες έτσι) σας παραπέμπω στο θυμωμένο πνεύμα του δικού μου σχολίου που αφορά αυτές τις συγκρίσεις, συμψηφισμούς και αναιρέσεις. Με άλλα λόγια, στη φράση σας «Όλοι νιώθουμε θλίψη όταν χάνεται η ζωή ενός αθώου. Αλλά…» το πρόβλημα είναι στο «αλλά», αυτό το δηλητηριώδες «αλλά».
Κατά τα λοιπά, ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις.
Σκληρό κείμενο για σκληρές πράξεις που αδιαφορούν για την ανθρώπινη ζωή μέσα στο εξτρεμισμό των προσωπικών μας απόψεων.
Μετα τα καμμενα ανθρωπινα κουφαρια στις φωτιες της Ηλειας, εχασα και το τελευταιο μου επιχειρημα για τη μη αναρτηση αποτροπαιων εικονων. Τετοιες εικονες ΠΡΕΠΕΙ να διαδιδονται. διαφορετικα, το γεγονος που παρουσιαζουν μενει στη σφαιρα μιας φαντασιας που αδυνατει να αποτυπωσει την -απειρως χειροτερη- πραγματικοτητα.
Η φωτογραφία αυτή είναι καθρέφτης όλων μας.
Ίσως ο μοναδικός φόρος τιμής σ’ έναν ανώνυμο νεκρό, είναι να μην στρέψεις τα μάτια αλλού, να την κοιτάξεις.
Νομίζω άλλες λέξεις δε χωράνε. Καλύτερα σιωπή
O «no name» «15χρονος αφγανός» ονομαζόταν Χαμιντουλάν Ναχαμπί, κ. Παπαϊωάννου. Ας είμαστε συνεπής στο πλαίσιο ανάλυσής μας, ακόμα κι όταν αυτό βρίθει μεταμοντέρνου λυρισμού…
Υπάρχει καμιά απόδειξη ότι η βόμβα ήταν εκεί στο όνομα της επανάστασης, πέρα από τις πληρωμένες ανακοινώσεις της ΕΛ.ΑΣ. και των εντεταλμένων δημοσιογράφων; Γιατί ακόμη και η ΕΛ.ΑΣ. τις τελευταίες ώρες αρχίζει να τα μασάει…
Είναι αφγανός ο δεκαπεντάχρονος και δεν πουλάει…
(Πάντως η στοχοποίηση συγκεκριμένου χώρου (όχι οργάνωσης) είναι όντως παρακινδυνευμένη και πρόωρη)
@Demon: Συμφωνώ. Επίσης, παρακινδυνευμένη -για να μην πω επικίνδυνη- είναι αυτή η (κατά τα άλλα βολική) στάση του «βουβού θρήνου». Το συμβάν είναι πολιτικό, ακόμη κι αν αυτοί που το οργάνωσαν είναι απολίτικοι κρετίνοι. Το μόνο που μπορεί να βοηθήσει σε αυτήν τη φάση είναι μία ειλικρινής, γενναία και πάνω από πολιτική ανάγνωση του γεγονότος – ούτε η ευσεβής βολική σιωπή, ούτε η μεταμοντέρνα, δημοσιογραφίστικη πολυλογία περί του ανείπωτου δέους.
Εγώ πάντως στο κείμενο, δεν βλέπω στοχοποίηση κάποιου συγκεκριμένου χώρου, βλέπω κριτική μιας συγκεκριμένης τυφλής πρακτικής. Το πως αυτοαποκαλούνται ή αυτοπροσδιορίζονται οι δράστες, αντιεξουσιαστές ή ακροδεξιοί, δεν αλλάζει σε τίποτα το αποτέλεσμα.
@@@
Ναι, είναι προφανώς πολιτικοί οι λόγοι του δυστυχήματος που εσείς αποκαλείτε «συμβάν». Γι αυτό σας φαίνεται «βολική η στάση του βουβού θρήνου», απέναντι στο θάνατο. Μπορεί η «ειλικρινής, γενναία, πολιτική ανάγνωση του γεγονότος» να περιμένει για μετά την κηδεία. Έτσι κι αλλιώς δεν θα φέρει πίσω κανένα πτώμα.
Quote: «…θα έπρεπε να κάνουμε τον κόσμο άνω κάτω για την …επαναστατική βία που σπέρνει παιδικά μέλη σε μια γειτονιά της Αθήνας». Αν εσείς δεν βλέπετε στοχοποίηση, τότε διαβάζουμε άλλο κείμενο, αγαπητή Melen. Μπορούμε να το ονομάσουμε δυστύχημα αν σας ενοχλεί η λέξη συμβάν (γιατί αλήθεια; δεν είναι αρκετά βαρύγδουπη;), αλλά προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί η κριτική πρέπει να περιμένει για μετά την κηδεία… Μήπως έπρεπε να περιμένουμε να γίνουν και οι κηδείες στη Γάζα πριν βγούμε στο δρόμο να διαμαρτυρηθούμε; Μήπως και αυτές για το πρόσφατο αιματοκύλισμα στη Μόσχα; Ναι, μου παραφαίνεται βολική αυτή η στάση, εκτός και αν μπορείτε να μου δώσετε ένα συνεπές επιχείρημα (εκτός από τη συναισθηματική σας φόρτιση, την οποία σέβομαι απόλυτα αλλά δεν θεωρώ επιχείρημα).
Αν δεν καταλαβαίνετε τη διαφορά μεταξύ συμβάντος και δυστυχήματος,
σας παραπέμπω σε λεξικό.
Η σιωπή, δεν είναι «βολική στάση», είναι αναγκαία προϋπόθεση για να ξεκινήσει οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση.
Και δεν ξέρω από πού βγάλατε το συμπέρασμα, πως εμποδίζει τη συμμετοχή στη διαμαρτυρία. Σωπαίνω, δεν σημαίνει παύω να σκέφτομαι, ούτε παύω να οργίζομαι και να δρω. Σωπαίνω, δεν σημαίνει αποσύρομαι. Ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι μάλλον αυθαίρετο.
Πολλές φορές σωπαίνω, για να αφουγκραστώ καλύτερα τις διαστάσεις ενός ζητήματος. Και ναι, σωπαίνω από σεβασμό μπροστά σ’ ένα βίαιο θάνατο. Από τις λέξεις, προτιμώ το τραγούδι. Είναι άλλωστε κοινός τόπος σε πολλούς πολιτισμούς το μοιρολόι. Και δε νομίζω πως σταμάτησε ποτέ καμιά επανάσταση ο θρήνος.
Όσο για το πρώτο σκέλος, εφόσον το κείμενο δεν είναι δικό μου, η μεταξύ μας ανάλυση του τι εννοεί και τι δεν εννοεί, θα κατέληγε μάλλον φιλολογική συζήτηση.
Νομιζα ότι επί της ανάλυσης του κειμένου διαφωνούμε τόση ώρα, σας παραπέμπω άλλωστε στα δικά σας γραφόμενα: «Εγώ πάντως στο κείμενο, δεν βλέπω στοχοποίηση κάποιου συγκεκριμένου χώρου, βλέπω κριτική μιας συγκεκριμένης τυφλής πρακτικής». Απλά διαφωνούμε.
Κατά τα άλλα, αν εσείς αισθάνεστε ότι πενθείτε ακόμα, τότε σας παραπέμπω με τη σειρά μου σε λεξικό – είτε σε ψυχαναλυτικό στο λήμμα άρνηση, είτε σε φιλολογικό στο λήμμα υποκρισία. Οσο για το «συμβάν» σας παραπέμπω στον Badiou.
Καλημέρα και καλές γιορτές.