Το θωρηκτό Αβέρωφ και ο κιτς συντηρητισμός

«Την απόλυση του διευθυντή του θωρηκτού «Αβέρωφ» αποφάσισε η ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού, μετά την αποκάλυψη ότι το ιστορικό θωρηκτό χρησιμοποιήθηκε για το γαμήλιο πάρτι του εφοπλιστή Λέοντα Πατίτσα και της Μαριέττας Χρουσαλά.»

Μας δυσαρεστεί το πάρτι στο ιστορικό κατάστρωμα; Προσβάλλεται η κοινή μας μνήμη; Θίγεται το κοινό περί εθνικών δικαίων αίσθημα; Ξεπερνιούνται τα όριά μας; Προσβαλλόμαστε αισθητικά; Ωραία λοιπόν, να μην επαναληφθεί. Να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Σε τέτοια θέματα  δεν βάζουμε νερό στο κρασί μας, είμαστε απόλυτοι.
Εντούτοις, η είδηση δεν έχει μόνο μια ανάγνωση, αν πάμε λίγο πέρα από το πρώτο δυσάρεστο ξάφνιασμα. Υπάρχουν και σε άλλες χώρες τέτοια μνημεία που παραχωρούνται για κοινωνικές / κοσμικές εκδηλώσεις κι έτσι χρηματοδοτείται η συντήρησή τους. Δεν είμαστε μόνο εμείς ευαίσθητοι για την Ιστορία και τους προγόνους που πολέμησαν. Αν όμως εμείς σε μερικά θέματα είμαστε υπεράνω χρημάτων και δε δεχόμαστε να πατήσει γόβα ψηλοτάκουνη στα θωρηκτά μας, και πάλι καμιά αντίρρηση.
Το αστείο βέβαια είναι ότι στην πρώτη γραμμή του ανένδοτου αγώνα υπέρ βωμών και εστιών βρίσκονται τα μεσημεριανάδικα, οι ναοί της (κάθε χρώματος και αμφοτέρων φύλων για να μην παρεξηγούμαστε) οξυζενέ ηλιθιότητας. Τα προπύργια του lifestyle. Και ως ειδήμονες έσπευσαν πρώην ΑΓΕΝ και ναύαρχοι και πλωτάρχες και υπουργοί άμυνας στα παράθυρα. Δε ντράπηκαν να βγάλουν τα γαλόνια τους φόρα παρτίδα για λίγα λεπτά δημοσιότητας, έστω και τέτοιας, έστω κι εκεί.
Δώστου λοιπόν να πλειοδοτούν σε καταδίκες και κρίσεις θιγμένου εθνικού μεγαλείου οι ναύαρχοι.
Δώστου να καταδικάζει εκείνος ο ανεκδιήγητος κύριος Βερύκιος, ο προστάτης του στρατεύματος που είχε χαστουκίσει τον φαντάρο επειδή τόλμησε να του ζητήσει ταυτότητα.
Δώστου να ολοφύρονται οι παρουσιαστές και οι παρουσιάστριες για το ανιστόρητο χάλι μας.
Τυχαίο; Δε νομίζω.
Διότι βέβαια μονίμως τα κανάλια μας εκπέμπουν τη χρυσή συνταγή του κιτς συντηρητισμού: lifestyle με εθνικό μεγαλείο.
Το μήνυμα είναι ένας αενάως επαναλαμβανόμενος συνδυασμός κοσμικότητας και πατριωτικού μεγαλείου και σύμβολο του μηνύματος αυτού  είναι το ζευγάρι των καιρών:
από τη μια η νέα εθνική μας μπέμπα κ. Μανωλίδου, αδίστακτη σεμνοτυφία σε ροζ περιτύλιγμα, απαστράπτον τίποτε
κι από την άλλη ο σύζυγος της κυρίας, ο κ. Γεωργιάδης, έμπορος εθνικού μεγαλείου, πλασιέ φόβων με ιερά στριγγά ανακραυγάσματα.
Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, τώρα και σε πακέτο με τη μορφή ζευγαριού που θα έκανε τα πάντα αρκεί να βγαίνει στις οθόνες μας.
Αυτές οι δύο όψεις του ίδιου συντηρητισμού κονταροχτυπήθηκαν από τις οθόνες μας για ένα πουκάμισο αδειανό στο θωρηκτό Αβέρωφ.
Και βέβαια, μπροστά στην παντοδυναμία τους βαρούσαν προσοχές αρχηγοί και υπουργοί, τέως και νυν.

(Προφανώς και υπάρχουν κάποια όρια αισθητικής, πολιτισμού και μίνιμουμ ανοχής που οφείλουμε να τα τηρούμε.
Μερικά πράγματα επιτρέπονται σε κάποια μέρη και σε άλλα όχι.
Αυτά όμως τα όρια δεν είναι σταλμένα από τον ουρανό, άρα δεν είναι τα ίδια για όλους μας.
Καλό είναι να τα αναζητούμε,

να τα συζητούμε

και –ει δυνατόν- να τα συμφωνούμε.

Κι εμένα ας πούμε με ενόχλησε το γαμήλιο πάρτι στο Αβέρωφ. Συμφωνούμε όμως όλοι; Και συμφωνούμε για κάθε εκδήλωση;
Για παράδειγμα, εκδήλωση των καλών κυριών του συλλόγου τάδε θα μας πείραζε το ίδιο στο θωρηκτό Αβέρωφ;
Γιορτή της εκκλησίας θα επιτρεπόταν; Και αν ναι, ποιας εκκλησίας, όλων των εκκλησιών ή της μιας και μόνης;
Παραδοσιακό γλέντι των απανταχού Ρουμελιωτών ή Σπετσιωτών με μουσικές και όργανα και φουστανέλες;
Αν η Εθνική έπαιρνε το Μουντιάλ θα την τιμούσαμε πάνω στο κατάστρωμα του Αβέρωφ φωνάζοντας και κανένα συνθηματάκι για το γ…μένο;)

Επειδή λοιπόν λίγα τα αυτονόητα, χρειάζεται κάποια αυτοσυγκράτηση Ναύαρχέ μου…